Na tien dagen heb ik ruim 1500 foto’s van begraafplaatsen.
Officiele begraafplaatsen, oude begraafplaatsen en historic sites: waar ooit, lang geleden, mensen zijn begraven en waar nu alleen hoopjes stenen liggen en een enkel houten kruisje staat.
‘Oud’ is hier natuurlijk een relatief begrip. We hebben het over eind 19e, eerste helft 20e eeuw.

Per begraafplaats maak ik minimaal 100 foto’s, meestal tegen de 200, in Brawley meer dan 300 en op het City Cemetery van Yuma en de begraafplaats van Kingman komt er geen einde aan. Omdat ik zoveel zie dat ik mooi vind en dat me raakt. En omdat ik geen helder idee heb wat ik ermee wil (of: moet).

Wil ik mensen beter leren kennen (voor zover dat met hulp van good old google kan), wil ik mooie stenen laten zien of gaat het me om het totaalbeeld: de begraafplaats in al zijn glorie.
Of (dat komt er nog bij) ben ik vooral -of in elk geval voor een belangrijk deel ook– op jacht naar bijdragen aan Find a Grave?

Waarschijnlijk komt het neer op per begraafplaats keuzes maken.
Hopelijk wijst het zich de komende weken of wanneer ik thuis ben opeens vanzelf en krijg ik een helderder idee waar ik eigenlijk mee bezig ben behalve als een betoverd vogeltje met een camera over inspirerende plekken dwalen.

Wat het ook wordt: maar een fractie van de foto’s haalt internet.
Hier of bij Find a Grave.

Wanneer ik over een begraafplaats loop denk ik aan de doden.
Over hoe ze waren toen ze leefden, over hoe ze mogelijk dood gingen, over hoe de achterblijvers om ze rouwen – of niet (meer).
Ik denk niet aan de lijken.

Dat lukt goed op begraafplaatsen die áf ogen.
Perken zijn aangeharkt, gras groeit weelderig, ornamenten staan op hun plaats.

Geen wonder dat mensen (lees ik steeds in Amerikaanse boeken) begraafplaatsen gebruiken als parken. Lekker wandelen. Joggen. Picknicken. Moet kunnen.
Dáár dan. Ik zie het me hier nog niet zo snel doen: flesje wijn, stokbrood met brie, kleedje, boek, voor alle zekerheid wat zonnebrand en een hoedje.

Maar begraafplaatsen *zijn* geen parken.
Ook al kunnen ze heel mooi zijn. Ook al ervaar je (ik) ze als inspirerend en rustgevend.
Begraafplaatsen zijn plaatsen waar je dode mensen in de grond stopt.

Soms zie ik een diep gegraven gat waar (vermoed ik) later die week een kist in zal zakken.
Soms zie ik een (nog) ondiep gegraven gat waaraan nog gewerkt moet worden tot het zover is.
En op 3 juni 2010 zie ik op Desert Lawn Memorial Park in Yuma, AZ een wagen aankomen waarvan de deuren worden geopend waarna er een lijk uit wordt gehaald.

Mijn eerste reactie is: wegkijken.
Omdat dit niet het beeld is dat ik met begraafplaatsen wil associëren.
Dan ben ik me bewust wat een idiote reactie dat is dus maak ik een foto.
Mezelf overwinnend. Om meerdere redenen.

Maar vooral omdat ik vind dat ik moet leren mijn ‘begraven zijn is mooi’ in een vloeiende lijn te zien:
first you die and then you may become an inspirational gravestone.
Hierbij de foto.

Ik denk vaak: zal ik bij een graf van een Jane Doe een (plastic) bloem neerleggen.
Als dat mag van de begraafplaats. Soms zijn die erg streng. Er mag alleen iets in een door de begraafplaats verstrekte vaas worden neergezet. En dat nog alleen in het jaargetijde dat er niet wordt gemaaid.
Wat slapjes oogt wordt verwijderd – eveneens al het andere dat los zit en soms zelfs ook wanneer het vast zit maar volgens de regels niet op prijs wordt gesteld.

Zo’n bloem bij Jane Doe mag vast wel. Tot het moment van opruimen daar is.
Maar wat als ik een bloem zou willen neerleggen bij een graf van iemand die ik helemaal niet ken? Omdat het er slecht onderhouden uitziet en ik het wil opvrolijken in de hoop zo de overledene een beetje op te vrolijken. Wat natuurlijk nergens op slaat, maar het gebaar is bedoeld als een ‘even dacht iemand aan je’.

Misschien mag het. Bij slecht-onderhouden graven. Waar blijkbaar toch geen nabestaande meer naar omkijkt.
Maar wat bij een graf dat er pico bello bij ligt? Daar ga je als wildvreemde natuurlijk niet iets bij stoppen. Wie denk je wel dat je bent, waar bemoei je je mee.

En toch – soms kan het.
Kijk eens naar dit graf. In het midden op de foto, de donkere steen op de tweede rij.
Onderaan de steen: een golfbal. Niet neergelegd door de familie. Vermoedelijk door een vriend. Omdat deze Bert in zijn jongere jaren een fanatiek golfer was.

Ik vroeg een neef van Bert, die met een andere neef verantwoordelijk is voor het graf, hoe hij dat vond. Dat iemand dat balletje daar zomaar had neergelegd.
Hij vond het leuk.

Terebinth, tijdschrift voor funerair erfgoed, organiseert een fotowedstrijd.
Het thema is ‘Dodenakkers in de herfst’, een thema dat volgens de organisatie “weinig nadere uitleg behoeft”.
Voor wie het nog niet zo snel voor zich ziet, volgt die uitleg toch:

De herfst is de tijd van de verkleurende bladeren aan de bomen, striemende regen, stormen, , paddenstoelen, mist, spinnenwebben en vroege nachtvorst. Maar er kan ook een heerlijk najaarszonnetje op een grafsteen schijnen. Mist werkt sfeerverhogend op een begraafplaats.

Ter zake:
De foto moet op een begraafplaats zijn gemaakt, met een zichtbaar vleugje ‘funerair’ in de vorm van een grafsteen, kapelletje, toegangshek etc. De sluitingsdatum voor de inzending is 1 november 2010.
Je mag maximaal twee foto’s inleveren.

Kun je ook iets winnen? Jazeker!
De hoofdprijs is een boekenbon van vijftig, de tweede prijs van dertig en de derde prijs van twintig euro.
Leuker is dat de drie winnende foto’s worden gepubliceerd in het tijdschrift Terebinth.

Meer informatie op de website van Terebinth.

Ik begon aan dit weblog werkelijk razend enthousiast.
Ik had zoveel mooie ideeën en mooie foto’s en mooie verhalen. Ik móest ze vertellen en terwijl ik er al een hoop had liggen verzamelde ik meer – onstuitbaar als ik was.

Alleen – domper – dit weblog wordt niet bekeken en niet gelezen.
Niet ‘een beetje niet’- *niet*.

Never mind (nou ja).
Vandaag zat in het Radio 1 Journaal een item over het oude kerkhof in Valkenswaard. Ik zocht ernaar en vond een wonderbaarlijk mooie site met allemaal prachtige foto’s van begraafplaatsen.

Dus ook al vind je mij helemaal NIKS, bekijk DoodStill eens.
Mooi!