Zerkenvloer

De eerste keer dat ik de begraafplaats in Graft bezoek, zegt de zerkenvloer me niet veel.
Ik zie onleesbare stenen en kan me er verder weinig bij voorstellen.

Op 29 juli 2012, twee jaar later, ben ik er opnieuw.
Omdat elders iemand een graf verzorgt (en ik hem niet wil storen) bekijk ik de vloer nu wat beter.
Het zijn 155 stenen (lees ik – dat heb ik niet geteld). Graven uit de 16e en 17e eeuw.
Met familiewapens en huismerken van vooraanstaande Grafter families uit die tijd.

Alleen rijke mensen konden zich een graf in de kerk veroorloven.
Armen werden begraven op het kerkhof buiten.

Ik probeer de stenen (die er nu schoner uitzien dan in 2010) te lezen.
Maar ze zijn óf verweerd óf voorzien van letters die ik niet begrijp.

Dan zie ik de zuil bij de ingang.
Verhalen – gedichten – muziek.

Ik druk op het bovenste knopje.
Een mannenstem wijst me op het derde graf op de vijfde rij.
En vertelt over wie daar ligt en zijn achtergrond en wat algemene achtergronden.
Fascinerend.
Om welke steen het precies gaat, weet ik niet. Omdat ik niet weet waar de Zuil begint met aftellen.
Dichtbij, ver af, van links naar rechts, van rechts naar links.

Maar het doet er niet toe.
Gewoon lopend over de vloer met die stem met inderdaad het “Verhaal”, al luisterend dichter komen bij wie hier begraven ligt – dat is mooi.

De gedichten sla ik over.
Wel probeer ik een stukje muziek.
Ik herken het niet. Mooi vind ik het wel.
Stemmig maar niet zo dat het er dik opligt ‘banaal’.
Erg fijn om rond te dwalen over die vloer met de muziek erbij.
Niet luid (evenmin als het verhaal) maar tenzij je helemaal naar achteren loopt wel goed hoorbaar.

Je hoeft niet van begraafplaatsen te houden om je hier prettig te kunnen bezighouden.
Bijna zou ik zeggen: een tip voor de toerist.

Algemene begraafplaats Graft

De begraafplaats in Graft ligt naast het oude raadhuis en maakt deel uit van de Haring- & Henneproute.
Ooit stond hier een kerk. Nu is er nog een zerkenvloer met 155 grafstenen met familiewapens.
Het hele verhaal staat netjes opgeschreven voor de toerist die hier even de fiets parkeert.

Ik ben er op 23 juni. De zerkenvloer zegt me niet veel. De stenen zijn lastig leesbaar en voor mij leven ze niet.
Achter de bezienswaardigheid is een echt kerkhofje. En een veldje waar as kan worden uitgestrooid.

Het is mooi en intiem. Al snel vergeet je dat de Raadhuisstraat, waaraan het ligt, best druk wordt bereden.
Mij breekt op dat de zon fel schijnt. Een deel van de foto’s mislukt door het scherpe contrast tussen fel licht en donkere schaduw.

Mooi (op de zerkenvloer) vind ik het gedicht in glas. Ik dácht dat ik het helemaal (in stukken) had gefotografeerd, maar ik blijk een aantal zinnen te hebben gemist. Daarom laat ik het hier maar bij het begin.
Ook zie ik nu dat ik verzuimd heb de naam van de dichter te fotograferen.
Daar moet ik dus nog even voor terug.

Graven

Van dichtbij (klik op de foto’s voor vergrotingen)

 

 

 

 

Opvallend

Kijk eerst eens naar deze grafsteen. De vleugels van de engel, de vogel op 1 van die vleugels, het gezicht van het meisje erin verwerkt. En alle bloemen en planten en frutsels bovenop het graf.

Wie dit meisje was, staat in het erbij gezette krantenknipsel.
Heleen van den Busken heette ze, en ze was net 17 toen ze op 17 mei 1997 bij een verkeersongeluk om het leven kwam.
Ze was leerling van het NKT (Nederlands Kindertheater). Ze was ánders, kun je opmaken uit het bericht in de plaatselijke krant. En mogelijk niet makkelijk voor zichzelf.

Wanneer ik nu, 13 jaar na haar dood, op haar google, vind ik maar 1 vermelding.
Die bij Schiltmeijer waar wordt geïnventariseerd wie waar ligt begraven.
Arm meisje met de grote dromen die geen werkelijkheid konden worden.

In De Uitkomst van 15-5-2012