Ik rijd Gila Bend uit naar het noorden. Over het spoor, onder een viaduct en al snel verandert het asfalt in zandpad.

Het is mijn eerste dag in Amerika, 8 september 2010, en wanneer ik in de verte Pioneer Cemetery zie liggen denk ik: zo moet een begraafplaats eruit zien. Duidelijk zichtbaar in de verte. Iets hoger dan het land er omheen. Met een duidelijk bord. En palmen.
Wanneer ik vlakbij ben komt me een auto tegemoet. Een ouder echtpaar. We zwaaien naar elkaar.
‘Mensen zoals ik’ denk ik. Tacophiles.

Dit is een van de mooiste begraafplaatsen die ik ken.
Hij kent variatie maar het meeste dat ik zie is prots en praal. Met heiligen en engelen. Met banken en bloemen en beren.
Ik probeer het systematisch aan te pakken. Nu twee rijen. En een volgend keer de andere twee. Dan blijft er nog iets in het midden over maar dat is prima – hier kom ik vaker terug (Gila Bend ligt op mijn route tussen Phoenix en Yuma).

De tweede keer dat ik er kom is precies een maand later.
Ik fotografeer de twee andere rijen, ben dan klaar (althans, voor nu) en rijd langzaam richting uitgang.
Wanneer ik opeens een hekwerk zie met daarin een enorm beeld.

Jezus. Met het bloedend hart.
Dat is de Jezus die bedroefd is omdat mensen niet in hem geloven.

Ik kijk hem in de ogen.
Ik voel me geïntimideerd.
Ik kan het óók niet helpen dat ik niet geloof.