Victor Valley Memorial Park

Victorville is een stad met ongeveer 120.000 inwoners.
Route 66 loopt er doorheen maar erg pittoresk is Victorville niet.
Veel grote fabrieken.

steen1Midden in het industriële geweld ligt Victor Valley Memorial Park.
De begraafplaats is in 1917 geopend en is schitterend gelegen in wat eens een gravel pit was.
Op een grote steen staat de geschiedenis.

In het midden is een groot grasveld met liggende stenen (het is een lawn cemetery).
Op de oplopende zijkanten ook vooral liggende stenen.

gras
Achterin een bel en daar ook het mausoleum en de urnenmuur.

bel ur

ver

Het meest opmerkelijk vind ik de ’tribune’.
Gaan mensen daar in groepen zitten, vraag ik een man die er aan het werk is.
Ik blijk er helemaal naast te zitten. Het zijn graven.

gr

De bovenste rij heeft gras dat eruit ziet alsof het net in plaggen is neergelegd.
Alle rijen eronder hebben alleen zand.
gr1

In een hoekje liggen ook nog wat oude stenen (deze stond schuin).
Ze moeten zijn meegenomen van de plek waar aanvankelijk de begraafplaats was.

tu

Dan loop je de begraafplaats af en dit is het uitzicht: de werkzame realiteit van Victorville.

uitz

Desert View Pet Cemetery

Er zijn niet zoveel dierenbegraafplaatsen in Amerika.

Deze staat op Find a Grave genoemd dus die wil ik zien.
Ik denk dat degene die de begraafplaats aan de site heeft toegevoegd blijkbaar niet veel tijd heeft gehad want ze heeft maar een maar memorials vermeld.
Ik ben benieuwd naar de andere graven.

Desert View Pet Cemetery blijkt niet een aparte begraafplaats te zijn.
Het is een grasveld(je) dat deel uitmaakt van Desert View Memorial Park.
Het heet ook niet ‘Pet Cemetery’ maar ‘Garden of Eternal Pet Cemeteries’.
Desert View Memorial Park zelf is een mooie, kleine begraafplaats met gote beelden, een kabbelend watertje en veel gelegenheid uit te breiden.

De vrouw die de begraafplaats vóór mij bezocht en niet verder kwam dan een paar memorials heeft wel degelijk goed gekeken: er is niet meer.
Drie echte stenen en een handvol kleine metalen markertjes waar ooit een steen moe(s)t komen.
Susie O. (van Find a Grave) vond die nog in mei van dit jaar. Nu, een half jaar later, zijn ze overgroeid.

Positief vond ik dat hier anders dan op de meeste begraafplaatsen levende dieren wél zijn toegestaan.
Alleen moet de poep worden opgeruimd.

Opvallend was dit bord:
Een huisdier waarvoor binnen een week geen begrafenis is georganiseerd, daarvan mag het lijkje “disposed of” worden.

Dat zie je over menselijke lijken toch niet gauw vermeld staan.