Jane en John Does en John Hare

Parker Cemetery was de eerste begraafplaats waar ik stenen zag voor John Doe en Jane Doe.
Ze troffen me zo dat ik me tot taak stelde zoveel mogelijk John en Jane Does een plaats te geven op Find a Grave, waar ik een Virtual Cemetery oprichtte voor diegenen die nog niet door anderen waren gevonden.
De meeste vond ik tot nu toe op Yuma Cemetery – waar ik er vast nog veel meer zal vinden wanneer ik die begraafplaats vaker bezoek.

Dit waren mijn eerste Does. Gevonden op Parker Cemetery.

 
 

Op 4 oktober 2010 bezoek ik deze begraafplaats opnieuw.
Nu bekijk ik vooral het oude, arme deel dat The Garden of Hope heet. Met erg veel vervallen graven, afgebroken kruisen, onleesbare stenen. Graven zonder stenen.
Zeer goed mogelijk dat een deel ervan Jane en John Does betreft. Maar ik vind maar twee graven die als zodanig te herkennen zijn.
Er zijn er meer op deze cemetery, want er staan er meer op Find a Grave. In The Garden of Tranquility, tegenover The Garden of Hope. Die bezocht ik nog niet.

Dit zijn de graven die ik zag in The Garden of Hope.

 

Omdat ik graag het graf van mijn eerste Jane Doe wou bezoeken liep ik naar het deel van de begraafplaats direct achter de ingang waar het moest liggen.
Ik begrijp er niets van, maar ik vind haar niet. Het zal aan mij liggen, te lang al aan het dwalen, te warm.

Wat ik wel vind: deze steen. Ik vermoed dat de man als onbekende is begraven en later toch is geïdentificeerd. Hoe? Geen idee.
En wat ik ook niet begrijp is dat hij dan een steen krijgt met zijn echte naam en een ‘aka’ John Doe.
Alsof er anders verwarring zou ontstaan omdat iemand op zoek zou zijn naar John Doe #128 en dat graf dan niet zou kunnen vinden omdat de onbekende intussen een naam heeft.

Parker Community Cemetery (2)

Op 4 oktober 2010 ben ik voor de tweede maal op deze begraafplaats.

Dit keer laat ik het groene gras letterlijk links liggen en rijd door naar het oude deel achterin rechts waarvan ik bij het vorige bezoek alleen de rand zag.

De ‘Garden of Hope’ zoals het heet, ligt er troosteloos bij.
Zand, gaten, vergane stenen, veel stort in elkaar. Ook graven van onbekenden of misschien van ooit wel bekenden maar nu is er alleen nog een vergaan kruis – of zelfs dat niet. Heel vreemd: een paar mooie, recente graven hiertussen.
Dat begrijp ik echt niet want wie een lap grond kan afbakenen en zich een mooie steen kan veroorloven legt zich toch niet te ruste op de stoffige, inzakkende Garden of Hope? Die kiest voor een plek aan de overkant, in de Garden of Tranquility.

Wat me in het bijzonder treft: wanneer ik net ben begonnen met fotograferen stopt een rode pick-up waaruit een vrouw stapt van een jaar of dertig met een klein meisje. Ze leggen een boeket neer bij een graf (dát graf bezoek ik nu niet, er zijn grenzen aan mijn inbreuk op een anders privacy).
Dan steken moeder en kind (ik neem aan dat het dat zijn) het pad over naar het gedeelte ‘groen’.
Geen treurige blik meer, geen extra bloemen.

Een vrolijk huppelend meisje met een moeder die vriendelijk naar mij zwaait.
Alsof ze er, eenmaal hier, een uitje van maken.
Alsof een bezoek aan een begraafplaats heel normaal is.
Alsof de doden niet eng zijn maar een onderdeel van ons leven. Onze eigen doden en de andere doden.

Misschien projecteer ik teveel maar ik hoop dat dit is wat de moeder haar dochtertje wil leren.

Graven Garden of Hope en 1 cherubijn van de overkant

 

 
 
 

Kruisen

 
 

 
 

 
 

Los

De Garden of Hope van Parker Cemetery wordt niet onderhouden en is ‘slordig’.
Het leidt tot graven die er treurig uitzien, helemaal vervallen.
Het leidt ook tot ornamenten zomaar los in het zand.
Ooit hoorden ze bij een graf, nu is zelfs als je je best doet niet meer te achterhalen bij wélk dan.

Ik heb er niet speciaal naar gezocht.
Deze foto’s zaten toevallig in de verzameling.
Vooral het engeltje vind ik erg mooi.
Ik heb overwogen het rechtop te zetten.
Maar volgens mij hoort het zo.

 
 

Onbekenden

Vandaag inventariseer ik de foto’s die ik nam op de begraafplaats van Parker, Arizona.
Intrigerende graven zijn erbij.
Jong gestorven kinderen, stoere jongens dood begin twintig, mooie oude mensen (er staan veel foto’s op de graven).
Niet alleen Smith, ook veel Gonzalez en Jimenez.

Ik hoop van veel van deze mensen een leven te kunnen achterhalen maar dat lukt me  slechts bij 1.
Tientallen mensen, deels begraven in de laatste vijf jaar maar velen ook ver daarvoor, hebben nog geen vermelding op Find a Grave. En ik kan ze ook niet traceren via google.

Ik neem me voor iedereen die ik heb gevonden en die nog niet bij Find a Grave is opgenomen daar een plaats te geven.
Met naam, data en foto van het graf.
Meer kan ik niet voor ze doen en hopelijk zal iemand anders ooit naar ze zoeken en toevoegen wie ze waren. Hoe lief, leuk, interessant, goeie vriend(in), goeie moeder/vader, harde werker, altijd bereid tot vrijwilligerswerk. En hoe verdrietig de achterblijvers waren toen ze dood gingen.

Ik tel ze. Tweeënveertig.
Wat een klus.
Eigenlijk heb ik hier helemaal geen zin in. Eigenlijk wil ik lekker knutselen aan mijn éigen cemetery site.
Af en toe een foto toevoegen aan een al bestaande vermelding is 1 ding, maar 42 echte vermeldingen?

Niet zeuren, schouders eronder.
Het is het minste dat ik kan doen voor de doden die me toestaan dat ik tussen ze rondloop, foto’s van ze neem en fantaseer over wie ze waren.

Doris en Anguela – jullie zijn de eersten.
Het ga jullie goed in cyberspace.

Parker Community Cemetery

Parker Cemetery (of: Parker Community Cemetery) ligt ietsje af van Highway 95 net ten zuiden van Parker, Arizona. Wanneer je over de begraafplaats loopt kun je het verkeer in de verte voorbij zien denderen.

Op de site van de begraafplaats lees ik: Serving the Parker Community by providing a final resting place for our loved ones, maintaining a reverent environment for those wishing to remember the lasting impression made by their every contact.
——————————————————————————–
LOCATION
The Parker Cemetery is located three tenths of a mile North East of California Avenue along Mohave Road
——————————————————————————–
CEMETERY HOURS: SUNRISE TO SUNSET
For information concerning burials, maintenance or cemetery records please call (928) 669-9265

Nergens kan ik iets vinden over hoe lang de begraafplaats al bestaat en wat de geschiedenis is.
Toch moet die vermeldenswaard zijn. Want er is een groot, goed onderhouden grasveld met veel sprinklers en verschillend soort stenen. En er is ook een Wall of Remembrance en een zanderig veel ouder deel.

Ik was er op 1 juni 2010. Ik vond het een mooie begraafplaats. Veel mensen raakten me. Niet alleen de Jane en John Does over wie ik al vertelde.
Aan de Wall kwam ik niet toe en van het oude deel zag ik alleen het eerste rijtje graven.
Ik wil er nog eens terug gaan om de begraafplaats beter te bekijken. Want ook van het deel op/in het gras zag ik niet zoveel als ik had willen zien.

Graven

Van dichtbij (klik op de foto’s voor vergrotingen) (1)

 

 

 

 

Van dichtbij (klik op de foto’s voor vergrotingen) (2)

 

 

 

En dan is er nog deze steen

Eleanor die in Minneapolis is overleden (en daar waarschijnlijk ook begraven), in Phoenix is geboren en dan in Parker deze steen achterlaat. Waar ze op highschool heeft gezeten.

Ik probeer Eleanor te vinden. Wie investeert in een extra steen heeft vast ergens een mooie Obituary gehad. Ik kan ‘m niet vinden.
Ook Find a Grave heeft geen idee waar Eleanor begraven ligt.
Good old google dan maar. Dat brengt me bij Grave Listing. Maar op wélk Saint Mary’s Catholic Cemetery Eleanor nu is begraven? Er zijn er vele – ook in Minnesota.

Opvallend (1)

Het nieuwe (gras)deel van Parker Cemetery heeft geen grote beelden maar vooral liggende stenen.  Ook zijn er kleine kaartjes met naam en data. Plasticje ervoor, metaal er omheen.
Na een tijd worden ze slecht leesbaar.

Is de bedoeling om er ooit, als er geld is misschien, een echte steen bij te zetten. Of een kruis? Wás dit misschien ooit een kruis waarvan de dwarsverbinding naar beneden is gezakt? Of hoort het zo?

Aaron Bernal, op de dag van zijn geboorte gestorven, heeft twee jaar later nog geen steen.


David Martinez (38) kreeg veel foto’s mee. Maar de weersomstandigheden in Parker, AZ zijn zodanig dat vijf jaar later de data al slecht te lezen zijn en de foto’s helemaal verbleekt.
Wie hij was, hoe hij is gestorven? Ik weet het niet. Een ándere David Martinez is in 2005 geëxecuteerd. Maar die was 29. En Martinez (ook ik combinatie met ‘David’) is in Amerika net zo gewoon als bij ons Jan Smit.

Nóg een onbekende. Antonia G. Dominguez, geb. 1952, overleden 2006. Geen steen. Wél een aantal verse bloeiende planten.

Patricia Anne Carroll, net 65 jaar geworden. Mooi kruisje, klein plantje.

Een kindergraf. Ik was er een paar weken nadat het was gedolven. Je kunt zien dat het recent is aan het zand waarop nog geen gras is gegroeid. Nog geen jaar is het kind geworden.

Deze mensen zijn een paar jaar geleden begraven. Wat de bedoeling ook was (ooit een steen, nu en dan een plantje er bij zetten) – het is er niet van gekomen.

Opvallend (2a)

Op deze begraafplaats zijn veel mooie stenen met foto’s erin verwerkt.
Ik had verwacht dat wie zoveel geld kon uitgeven aan een gedenkteken ook een advertentie in de krant had geplaatst. Ik kon ze niet vinden en nieuwsberichten over de doden vond ik evenmin.
En geloof me: ik heb gezocht en gezocht.

Er zit dus niets anders op: alleen de foto’s van de stenen.

Opvallend (2b)

 
 

 

de oma die ieders oma kan zijn
 

Niet alleen Latino’s zijn onvindbaar in de geschiedenis, dat geldt ook voor deze vrouw met het fraaie jaren-veertig-portret
 

Wie me het meest intrigeert is zij
 
Myong Cha Robertson ging dood toen ze 64 was – maar deze foto laat haar zien als heel jong meisje.
Waarom?
Myong Cha is een Koreaanse naam. Ze kan niet als bruid zijn meegenomen uit de Koreaanse oorlog want toen die eindigde was ze pas een jaar of tien. Wat dan? Geen idee.