Rooms Katholieke Begraafplaats

Op éen van de eerste mooie lentedagen, 19 april 2011, bezoek ik het kerkhof in Zuidschermer.
Nooit geweten dat het er was tot ik het adres ergens op een site tegenkwam en dat is verklaarbaar.
Tussen een uitspanning en een érg grote kerk ligt een zandpad en daarachter een fraaie dikke heg met een groot kruis.
Het kruis is van een priestergraf.

Een prettige plek om te zijn blijkt deze begraafplaats.
Veel verschillende graven. Veel familiegraven. Er zijn oude graven, er zijn nieuwe graven.
Klassieke graven en kunstig ontworpen.
En ook nog plek voor méér.

Er is aan de wegkant uitzicht op woningen en de speelplaats van een school.
Wanneer ik er ben spelen daar kinderen. Vind ik altijd mooi, dat contrast van jong leven dat nog moet beginnen en leven dat al is geweest.
Richting Alkmaar is het akker en een windmolenmast.

Wat opvalt is dat alle graven goed tot erg goed zijn onderhouden.
Geen enkel verval.
Het kinderhoekje is bijzonder mooi.
Simpele graven met een steen en een ornamentje in hoog gras.
Een met een beeld en bloemen en plantjes en nog meer extra beeldjes.

Zwaaien met je hoedje

Op deze mooie kleine begraafplaats is er 1 steen die me in het bijzonder treft.
Direct al. En nu, een kleine week later, denk ik er nog steeds aan.
Met vrolijkheid.

Ik denk ook dat hij zo bedoeld is.
En ik wou dat ik het verhaal er achter wist.
Google levert niets op.
Waarschijnlijk is het ook een klein verhaal. Iets tussen een paar mensen.

Maar wat een leuke, vrolijke, mooie, opbeurende tekst.
En wat een prachtige foto van die vrouw. Wat een ongelooflijke schoonheid.

Ik associeer haar met een operettediva die tot ver in de vijftig nog het publiek plat weet te krijgen.
Niet als tante-van de hoofdpersoon of oude-zigeunerin.
Maar als de hoofdpersoon zelf.