Desert Lawn Cemetery – 2

Op 24 mei 2011 bezoek ik deze begraafplaats voor de tweede keer.
Ik rijd naar het veld dat het verst vandaan ligt van waar ik de eerst keer was. En ontdek meteen dat de begraafplaats wel groot is maar niet zó groot als ik eerst dacht.
Vier velden. Enkele kasten met urnen.

Ik stap uit en word meteen aangevallen door vliegen. Ik wuif ze weg, bekijk graven, maak foto´s en zie uit mijn ooghoek dat rechts verderop (ik benader het veld van links boven) een terreinknecht vol toewijding twee vierkante meters gras staat aan te harken – uit *zijn* ooghoek kijkend naar *mij*.
Ik neem me voor het veld vanuit links te benaderen en dan voordat ik bij hem ben terug te lopen. Tenzij hij me eerder aanspreekt (daartoe bereid ik een tekstje voor).

Verder lopend wordt het met de vliegen steeds erger.
Is het mijn anti-zon-spray, vraag ik me af. Tot ik een dode vos zie liggen. Dicht bij de stenen. Op nog geen 40 meter van de schoffelaar. Die zijn werktijd dus écht beter kan besteden dan te loeren naar mij.

Dan: een begrafenis. Zodat ik me uit de voeten maak.
Maar misschien nog even – ander veld – de graven die ik vorig keer bezocht?
De kindergraven. En -enkele stappen op een veld daar weer naast- nog een aantal graven.

Indrukken, indrukken.
De service is al snel voorbij.
Het personeel ruimt op. “Have a nice one!” roept men elkaar toe.
Interessant altijd, die mengeling van leven en dood op een begraafplaats.

De roadrunner die ik hier de vorige keer steeds zag, zie ik dit keer niet.
Vermoedelijk vond hij dat er té veel leven was.

Loving Mother & Loving Daughter


De symboliek ken ik niet (en misschien is die er ook wel niet) maar de kar met engelen trekt de aandacht.
Moeder en dochter Zavala. Allebei overleden op 3 april 2007.

Het is een treurig verhaal. Te vinden in veel kranten in de regio. Ik citeer uit de Golden Sun eXtra:
Officers said that Tuesday morning Feinner had argued with his wife about her intent to file for divorce. He grabbed a hunting knife and stabbed her repeatedly.
When Zavala, who was wheelchair-bound, attempted to intervene, he stabbed her several times.
Then Feinner killed the family dogs, two Chihuahuas who were reportedly making noise.
He then reportedly telephoned his sister at work and told her what he had done. She called police.

Twee jaar later staat Ari Benjamin Feinner (46) terecht. De officier van Justitie eist de doodstraf.
De rechter ziet ‘sufficient cause for leniency‘ omdat Feinner het syndroom van Asperger heeft. Bovendien heeft de man spijt.
Geen doodstraf dus maar 2x levenslang – achter elkaar uit te zitten.

Op de kar staat een engel met tekst.
Love who you are.
Daar zit vast een heel verhaal achter dat zich niet zo snel laat googlen.

John Patrick Boyle

Een grote engel zie je nog wel eens op een begraafplaats.
Deze steen in combinatie met een meer dan manshoge brandweerman mét bankje maakt indruk.


John Patrick Boyle was brandweerman. J.P. stond, volgens de steen, voor ‘Just Perfect’.
Hij was zo jong toen hij dood ging (26).
Ik google zijn naam. J.P. was de eerste baby die in de (jonge gemeenschap) Golden Shores is geboren, lees ik in de Golden Sun eXtra News.

Hij laat ouders achter en veel familie and was faithfully loved by Melinda Polyak, Fiancee.

“JP was a loving son, brother, fiancee, and member of the community of Golden Shores his entire life. He was a dedicated firefighter who never missed an opportunity to lend a helping hand. He loved sand, water, and fire and lived every minute of his life to the fullest.”

Waaraan hij is overleden kan ik niet vinden.

Desert Lawn Cemetery

Desert Lawn Cemetery in Mohave Valley is verder dan ik dacht van Kingman, AZ waar ik verblijf en het is er -omdat het hoger ligt dan Kingman- ook veel warmer dan ik had verwacht.
Wanneer ik (op 23 september 2010) eenmaal ben aangekomen, blijkt dat dit een lawn cemetery is.  Zodat mijn eerste reactie “nou, even dan, ik heb er tenslotte meer dan anderhalf uur naartoe gereden – maar niet langer dan een kwartiertje”.
(Uiteraard had ik dat van dat lawn kunnen weten – zo heet het tenslotte)

Ik zie een kunstwerk/memorial voor helden uit 1985 (stukje daarover komt later), ik zie een paar kloeke graftomben, ik zie vooral veel gras en platte stenen met weinig bloemen en traditionele teksten.
Pickup trucks rijden af en aan dus vermoedelijk wordt verderop ergens aan gewerkt (het is een erg grote begraafplaats, ik zie er maar een fractie van – ook wanneer ik toch meer dan een uur blijf). Er zijn geen mannen die op het gras waar ik ben aan het terrein werken.
Op mijn kleine stukje grasveld ben ik alleen.

Verderop staan erg veel kleine boeketjes kunstbloemen. Ik loop erheen.
Het blijkt de kinderbegraafplaats te zijn. Kleine steentjes met bij elke steen dezelfde bloemen. Alsof iemand zich voor al die graven verantwoordelijk heeft gemaakt.
Mogelijk is dat dezelfde persoon (personen?) die een grafsteen heeft geplaatst met de tekst In Loving Memory Of All Babies Killed By Abortion (dat is die iets grotere vooraan).
Dat zoiets zomaar mag.

Om mij weer op te vrolijken besluit een Roadrunner de begraafplaats te bezoeken.
Klik-klak, even lachen, lief vogeltje.

 

Tribute to employees who perished and received serious injuries

Direct bij het betreden van deze begraafplaats valt dit monument op.
Het staat ietsje rechts (het veld waarvan ik verder foto’s nam lag links, waar die witte auto rijdt).
Ik neem er foto’s van en denk: thuis opzoeken waar het opslaat.

Op 9 juni 1985 was een explosie in een kerncentrale bij Laughlin, Nevada (dat is ietsje verderop).
Zes arbeiders verloren het leven, tien raakten zwaargewond.

Er kwam een onderzoek, het bedrijf was het niet eens met de uitkomst.
Dat is het laatste dat ik over de explosie vind, in de Los Angeles Times in 1992.
In de Las Vegas Review van juni 2009 lees ik dat de centrale wordt gesloten.

Ronnie Broussard

Ik weet niet of het google is of mijn zoekend onvermogen of dat jonge mensen met Spaanse namen die jong om het leven komen minder nieuwswaardig zijn.
Ik slaag er in elk geval veel minder vaak in te achterhalen waarom de levens van een Gonzalez of Alvarez kort zijn gebleven dan bij jonge mensen met een niet-Spaanse naam.

Ronnie Broussard is vindbaar.
Er is een online Memorial aan hem gewijd en ik schrik van wat ik daar lees:
We lost our beautiful son to a horrible game…the choking game. A game teenagers play, and even some of us played when we were young.
They are taking it to the extreme now a days, and we are losing lives one by one because of it.

Op de site staan foto’s van Ronnie. Een leuke knul. Met een liefhebbende familie.
En mensen die vier jaar later nog steeds korte berichtjes neerzetten om hem te herdenken.

Voor wie -zoals ik- niet precies weet wat dat ‘spel’ behelst: G.A.S.P.

Graven

De meest opmerkelijke graven vermeldde ik al: de steen voor de geaborteerde kinderen. Het monument voor de mijnslachtoffers.
De jongen die slachtoffer werd van een gruwelijk spel.
Verder was ik me steeds zeer bewust van de Roadrunner (waarvan ik nog veel meer foto’s nam maar echt scherpe waren er niet bij dus ik laat het maar bij deze twee).

Omdat er meer wás en ik daar wel iets van wil tonen toch wat foto’s.
Mij troffen vooral de beeldjes (rechtop, schuin, afgetakeld) en de bloemen (verwelkt).