Er zijn niet veel begraafplaatsen die je op een zonnige lentedag kunt bezoeken zonder mensen te storen die een bloemetje willen neerleggen of een plant planten op het graf van een dierbare overledene.
Daarom bezoek ik op 10 juni 2012 de Oude begraafplaats van Wormerveer die ook wel Algemene begraafplaats, gemeentelijke begraafplaats of begraafplaats Wormerveer-West wordt genoemd.
De begraafplaats is aangelegd in 1868 op een plek die toen het eind van het dorp was.
Tussen weilanden en sloten.
Nu ligt de begraafplaats midden in de stad (er grenst een markt met winkelcentrum aan) en sinds de jaren zestig van de vorige eeuw is elders een andere begraafplaats zodat hier vrijwel niet meer wordt begraven.
Ik heb me veel voorgesteld van veel oude graven en oude symbolen en als het even kan engelen en andere beelden.
Wanneer ik het hek doorkom ben ik teleurgesteld. Is dit alles? Wat oude stenen, meest slecht leesbaar en -echt heel lelijk- zakken bouwgrond en kliko’s. Respectloos neergekwakt de graven.
In de bomen op de begraafplaats nestelen reigers. Tientallen.
Die af en aan vliegen met eten voor de jonkies dat ze in de gretige snavels braken met een geluid alsof ze staan kotsen bij de achterdeur van een kroeg na een avond zeer stevig stappen.
Op veel plaatsen grote kwakken vogelpoep.
De begraafplaats wordt nog steeds omgeven door een brede sloot en dik struikgewas.
Dat maakt het, met de dichtgegroeide bomen, tot een intieme plek. Donker waar de bomen een helemaal volle kruin hebben, op andere plaatsen met zon er een beetje doorheen. Lastig om te fotograferen (althans voor mij, ik weet nooit hoe ik dat moet doen, dat halfdonker).
De volle anderhalf uur dat ik er ben zie ik nog wat kleinere vogels en twee katten.
Wij en de reigers leven hier in ons eigen wereldje. Met hoog gras en en bomen waarbij bordjes staan.
Naar de graven lijkt niemand meer om te kijken behalve de mensen van de kliko’s. Slechts bij een enkel graf staat een plantje. En dat is meest vergaan.
Beeldjes die er ooit waren lijken deels te zijn gevallen. Stenen verbrokkeld. En begroeid met mos.
Wel zijn er veel meer graven dan ik bij eerste indruk dacht en is er veel meer te zien aan namen en teksten.
Het is duidelijk dat ik hier terug moet komen. Misschien op een dag dat de blaadjes zijn gevallen en de zon niet zo contrasterend schijnt.
Weer thuis lees ik hoe ik de begraafplaats had kunnen zien. Met vakken die hun eigen karakter hebben en rangen en standen. Ik ben blij dat ik dit niet eerder las (was met opzet) omdat ik dan loop te zoeken naar wat ik geacht word te zien.
Achteraf denk ik wel: ik heb een hoop gemist. Met name de symbolen.
Het familiegraf van de familie Laan vond ik wel (daar was ook geen ontkomen aan).
Daarover schrijf ik later een apart stukje.
Laten we hopen dat de begraafplaats er over honderden jaren nog steeds is. Tegenwoordig moet alles wijken voor afschuwelijke nieuwbouw of afgrijselijke blikken loodsen die men industriegebouwen noemt. Begraafplaatsen zijn veelal parken en er heerst een serene rust die eerder prettig dan angstig of verdrietig aanvoelt. Met vakantie waar dan ook bezoeken wij ook altijd de begraafplaatsen aldaar, het zegt veel over de bevolking, de notabelen en de verdere sociale status van mensen. De opschriften zeggen ook soms wat over het beroep of over de verstandhouding in de familie of vriendenkring en verenigingsleven.
Erg leuk overigens dat je de moeite neemt om deze vaak monumentale plaatsen vast te leggen, ik weet niet of het een hobby of beroep van je is om deze begraafplaatsen te inventariseren, maar je doet het in ieder geval met plezier en het nodige respect.
Het is een hobby.
En inderdaad heb ik de respect voor de doden en degenen die achterbleven.
Vaak voel ik op een begraafplaats een enorme verbondenheid.
En dat voor iemand die verder bepaald niet ‘spiritueel’ is.
Oude begraafplaats Wormerveer is denk ik in Nederland mijn favoriet.
Erg mooi gelegen tussen die grote bomen, zoveel geschiedenis, vergane glorie en verval en een kleiner aantal nog steeds gekoesterde graven.
Mijn moeder is daar begraven , 1963 is ze overleden . Ik was toen een klein meisje. Nog steeds bezoek ik jaarlijks haar graf. Ik hoop dat de begraafplaats blijft bestaan. Als ik da ar ben heb ik een heel apart gevoel,als ik mijn ogen dicht doe voel ik me dat kleine meisje. Zelfs het water naast de begraafplaats ruikt het zelfde als vroeger. Dus ook al zijn veel graven verwaarloosd, dat maakt voor mij niet uit. Ik blijf zolang ik leef elk jaar haar graf bezoeken en verzorgen.