Sunset Vista Funeral Home and Cemetery

Dit is de eerste begraafplaats die ik in Amerika bezoek. In de Foothills van Yuma – aan de rand van de woestijn.
Het is 15 mei 2010 en hij valt me zwaar tegen. Sáái. Geen mooie beelden, geen intrigerende teksten. Eerst denk ik dat het alleen een militaire begraafplaats is. Daarop lijken de vlaggen en de tank ook te wijzen. En de grafstenen natuurlijk. Maar er zijn ook graven van niet-militairen.

Toch maak ik een hoop foto’s en naarmate ik er langer ben, bevalt het me beter.
Omdat het altijd bijzonder is, in je eentje over zo’n begraafplaats lopen en dingen denken.
Voeg toe een jonge van angst verstarde blackbird en een hele kolonie die mij om ‘m aanvalt en foto’s ook dáárvan en je hebt een ‘avontuur’ (als je voor zulke dingen gevoelig bent).

Op 3 juni keer ik er terug. Omdat ik de eerste keer had vergeten de muur met de naam van de begraafplaats te fotograferen. Ik maak nog wat foto’s maar het zijn extraatjes – de meeste staan immers op mijn eerste fotokaartje.
Later zal blijken dat dat eerste kaartje onherstelbaar is gewist.

Ik ga vast nog een keer terug – maar waarschijnlijk niet al in september.

Graven

Van dichtbij (klik op de foto’s voor vergrotingen)

 

 

 

 

Alleen over de laatste dode vond ik informatie: “Spc. Ismael G. Solorio, 21, of San Luis, Ariz.; was assigned to the 2nd Battalion, 17th Field Artillery Regiment, 2nd Brigade Combat Team, 2nd Infantry Division, Fort Carson, Colo.; died April 9 in Baghdad when an improvised explosive device detonated near his vehicle.” Er staan op Find a Grave ook foto’s.

Sunset Vista Funeral Home and Cemetery-2

Hoe kon ik nou zeggen dat deze begraafplaats saai was!
Op 16 september 2010 keer ik er terug, min of meer toevallig. Ik was het niet van plan maar was in de buurt en had in de Yellow Pages gelezen dat er ook een Pet Cemetery was.
Daar dus maar eens naar kijken (want die had ik nog niet gezien).

Het eerste dat me opvalt -wat ook klopt met mijn vorige ervaring-: de vogels! Kwetter, kwetter en vlieg-vlieg.
Er is een man die gras sproeit en maait, ik groet vriendelijk en ga fotograferen waar ik eerder niet was.
Ook de stenen boeien me meer.
En dan: de Roadrunner! Zomaar achter de laatste stenen.
Ik probeer scherp te stellen, hij loopt ietsje verder. Ik loop ook verder en stel weer scherp. Oh! een beeld van een steen waar een duif op zit met op de achtergrond de Roadrunner.

Dan een stem: “You like taking pictures of gravestones?” En de man van het gras wijst me op een steen die aan de voor- en achterkant tekst heeft. Ik dank hem hartelijk dat hij me daarop heeft gewezen en fotografeer de steen.
Uit mijn ooghoek zie ik de Roadrunner wegrennen.

Pet Cemetery vind ik ook – daarover later meer.