San Gorgonio Memorial Park

Op mijn rit van Los Angeles naar Pioneertown wil ik op 11 augustus 2014 een tussenstop maken om even bij te komen van de LA freeway.
Bij Banning, CA zijn diverse begraafplaatsen.
Ik kies deze omdat ik heb gelezen dat er een Potter’s Field bij is.

De rest van de begraafplaats is groen gras met platte stenen.
Wanneer ik er ben staan er diverse sprinklers aan en zijn mannen bezig met onderhoud van het veld.

Het Potter’s Field ligt tegen een heuvel onder dennen met veel dennennaalden en dennenappels op de bodem.
Ik schat dat er enkele honderden mensen begraven liggen.
Aan de bordjes te zien is men begonnen met hier begraven in de jaren twintig en gestopt eind jaren veertig. Maar niet alle graven hebben een steen en de stenen die er wel staan zijn lang niet altijd leesbaar.

Bij enkele tientallen graven staan bordjes met namen en data die er betrekkelijk nieuw uitzien.
Ze zijn er, lees ik ergens, neergezet door de mensen van de begraafplaats zelf.
Ook heeft een aantal dodenr een echte steen gekregen, een steen die je gewoonlijk ziet in het duurdere deel van een begraafplaats.
Hier en daar zit of staat een engel.

Ik vind het een fascinerende plek.
Maar omdat het van het ene moment op het andere begint te plenzen hol ik naar mijn auto en rijd weg.
Geen tijd meer om foto’s te maken van het groene gras (zodat je het contrast goed kunt zien) en alleen een haastige kiek van de toegangspoort omdat ik mijn camera maar heel even in de regen durf te houden.





Graven

 
 
 
 
 

Holly Cemetery

Vidal, California is een grotendeels vervallen dorpje aan Highway 95.
Volgens de laatste telling wonen er 29 mensen met een gemiddelde leeftijd van 50 jaar.
Iets noordelijker ligt Vidal Junction, op de kruising van de 95 en de 62.
Hier is ook een restaurant dat al een paar jaar dicht is en te koop staat.
Ook is er ver van de weg een trailer park.

Bij Vidal ligt Holly Cemetery.
Rijdend van het zuiden naar het noorden ligt het ergens rechts van de weg.
Vijf, zes keer heb ik er al naar gezocht.
Met behulp van een plattegrondje van Google Earth.
Door de coördinaten in te voeren in mijn Garmin.
Zonder resultaat.

Wanneer ik op 19 april 2014 van Yuma naar Kingman rijd (voor het laatst, ik heb net besloten dat ik niet meer naar Yuma zal terugkeren) zie ik Holly Cemetery opeens liggen.
Zo’n 100-150 meter van de weg.
Eenvoudig te bereiken via een zandpad.

Holly Cemetery is een vierkant veld omgeven door paaltjes en draad.
Er zijn enkele graven zonder steen, het oudste graf met steen is van 1928. Die steen is mogelijk later geplaatst.
Dan een graf uit 1938, uit 1960 en de rest uit de jaren 80 en 90 met het meest recente graf uit 2012.
In totaal niet meer dan 25-30 graven.

 

Veel Amerikaanse vlaggetjes, niet alleen bij de stenen waarop staat vermeld dat het om oud-militairen gaat.
Opmerkelijk: een graf met alleen in een steen gebeiteld ‘Gone but not forgotten’.

 

Terug thuis google ik de namen van de mensen met een grafsteen.
Alleen de meest recente levert iets op: Diane M. Pennington woonde voor haar dood in Earp, CA.
Dat is alles.
Earp is een gehucht bij de grens met Arizona.

Victor Valley Memorial Park

Victorville is een stad met ongeveer 120.000 inwoners.
Route 66 loopt er doorheen maar erg pittoresk is Victorville niet.
Veel grote fabrieken.

steen1Midden in het industriële geweld ligt Victor Valley Memorial Park.
De begraafplaats is in 1917 geopend en is schitterend gelegen in wat eens een gravel pit was.
Op een grote steen staat de geschiedenis.

In het midden is een groot grasveld met liggende stenen (het is een lawn cemetery).
Op de oplopende zijkanten ook vooral liggende stenen.

gras
Achterin een bel en daar ook het mausoleum en de urnenmuur.

bel ur

ver

Het meest opmerkelijk vind ik de ’tribune’.
Gaan mensen daar in groepen zitten, vraag ik een man die er aan het werk is.
Ik blijk er helemaal naast te zitten. Het zijn graven.

gr

De bovenste rij heeft gras dat eruit ziet alsof het net in plaggen is neergelegd.
Alle rijen eronder hebben alleen zand.
gr1

In een hoekje liggen ook nog wat oude stenen (deze stond schuin).
Ze moeten zijn meegenomen van de plek waar aanvankelijk de begraafplaats was.

tu

Dan loop je de begraafplaats af en dit is het uitzicht: de werkzame realiteit van Victorville.

uitz

Beroemde doden: Frank Sinatra en Sonny Bono

Begin oktober 2012 ben ik in 29 Palms.
Kijkend op de kaart denk ik dat Cathedral City (bij Palm Springs) ongeveer om de hoek is en besluit eens gek te doen: ik ga het graf bezoeken van Frank Sinatra.

Niet alleen Ol’ Blue Eyes ligt begraven in Desert Memorial Park.
Find a Grave telt er nóg 35 beroemde graven.
Ook Sonny Bono is er te vinden. En Betty Hutton. En de moeder van Zsa Zsa Gabor, Frederick Loewe, William Powell (en kijk zelf maar op die lijst voor de rest).

Ik noteer waar Sinatra ligt en waar Sonny Bono, ga op pad en kom na ruim twee uur totaal gevloerd aan omdat het én veel verder weg is dan ik dacht én slechts te bereiken via een snelweg waar men elkaar naar het leven staat die de laatste kilometers ook nog eens in een spiraal afdaalt tot de vallei van Palm Springs.

Desert Memorial Park is een lawn cemetery.
Wel een mooie. Niet helemaal strak aangelegd, groen, een fontein, de Amerikaanse vlag.
Bij de ingang de gebruikelijke riedel wat er allemaal niet mag zoals alcohol en huisdieren en de -wat minder gebruikelijke- waarschuwing voor coyotes die hier zouden ronddolen.

Het graf van Sinatra ligt in veld B (en dat treft want dit is zo’n unieke begraafplaats waar ze goed aangeven waar welk veld is en ook nog welke rij).

Plot: B-8, #151 – daar moet Sinatra liggen.
En voor wie dat te ingewikkeld vindt de tip: het is dat graf waar altijd bloemen liggen. Een hint die van pas komt want daar zijn de eerste graftoeristen al.

Zo, dus daar ligt-ie. Frank Sinatra.

Ik wacht tot de mede graftoeristen naar het volgende beroemde graf zijn gereden en stel dan vast, dat-ie daar inderdaad ligt: Frank.
Met z’n moeder en z’n vader en een oom (die ook -afgeleid- beroemd worden bevonden).

De lelijke schaduw op de steen wordt veroorzaakt door de (kunst)bloemen.
Die je natuurlijk niet gaat weghalen om een betere kiek te kunnen maken.
Althans, dat doe ik niet. Voor mijn mede graftoeristen sta ik niet in.

De tekst op de grafsteen ‘The best is yet to come’ ingevoerd in Wikipedia: “The Best is Yet to Come” is a 1959 song composed by Cy Coleman, with lyrics by Carolyn Leigh. It is associated with Frank Sinatra, who recorded it on his 1964 album It Might as Well Be Swing, accompanied by Count Basie, under the direction of Quincy Jones. It was the last song Sinatra sang in public, on February 25, 1995, and the words “The Best is Yet to Come” are etched on Sinatra’s tombstone. Though Sinatra made it popular, the song was actually written for and introduced by Tony Bennett.

Nu Sonny Bono.
Plot: B-35, #294. Een stuk verderop dus.
Eigenlijk veel mooier gelegen, daar naast zijn moeder bij de heg.

Op de steen van Sonny staat (hier aan het oog onttrokken door de bloemen: “And the beat goes on” (wat ik denk ik niet verder hoef uit te leggen).
Op de steen van Jean Bono: “Beloved mother of Sonny”.

Terwijl ik hier rondloop stopt niemand anders bij het graf.
Wel loopt het storm bij het graf van Sinatra.
Wat wel klopt met de tellingen van The Top Ten Most Visited Famous Graves waar het graf van Sinatra op 7 staat.
Michael Jackson staat op 1.

Desert View Pet Cemetery

Er zijn niet zoveel dierenbegraafplaatsen in Amerika.

Deze staat op Find a Grave genoemd dus die wil ik zien.
Ik denk dat degene die de begraafplaats aan de site heeft toegevoegd blijkbaar niet veel tijd heeft gehad want ze heeft maar een maar memorials vermeld.
Ik ben benieuwd naar de andere graven.

Desert View Pet Cemetery blijkt niet een aparte begraafplaats te zijn.
Het is een grasveld(je) dat deel uitmaakt van Desert View Memorial Park.
Het heet ook niet ‘Pet Cemetery’ maar ‘Garden of Eternal Pet Cemeteries’.
Desert View Memorial Park zelf is een mooie, kleine begraafplaats met gote beelden, een kabbelend watertje en veel gelegenheid uit te breiden.

De vrouw die de begraafplaats vóór mij bezocht en niet verder kwam dan een paar memorials heeft wel degelijk goed gekeken: er is niet meer.
Drie echte stenen en een handvol kleine metalen markertjes waar ooit een steen moe(s)t komen.
Susie O. (van Find a Grave) vond die nog in mei van dit jaar. Nu, een half jaar later, zijn ze overgroeid.

Positief vond ik dat hier anders dan op de meeste begraafplaatsen levende dieren wél zijn toegestaan.
Alleen moet de poep worden opgeruimd.

Opvallend was dit bord:
Een huisdier waarvoor binnen een week geen begrafenis is georganiseerd, daarvan mag het lijkje “disposed of” worden.

Dat zie je over menselijke lijken toch niet gauw vermeld staan.

Oro Grande Historic Memorial Park

Op 9 oktober 2012 wil ik deze begraafplaats bezoeken omdat ik er mooie foto’s van heb gezien (die blijken later zwaar vertekend: compliment voor de fotografen).

Hij ligt ietsje van Route 66 af in een omgeving met veel cement-fabrieken. Zoveel cementfabrieken dat ze het beeld overheersen.
Zowel kwa plaatje als door het geluid.

De begraafplaats is afgesloten. Drie hekken met drie sloten.
Vanuit een aangrenzend huis blaft een boxer boos naar me.

Wanneer ik besluit dat het er blijkbaar niet in zit komt een man aanlopen.
Het blijkt de caretaker, Joe Manners.
Hij kan een hek openen en in zijn hand heeft hij een doosje.
Voor donaties. Niet dat het hoeft. Maar een paar dollar zouden wel worden gewaardeerd.

Er is weinig meer te zien, waarschuwt Joe.
Want twintig jaar geleden hebben “Nazi’s!” de begraafplaats vernield.
Waar nu eenvoudige naamloze houten witte kruisen staan, stonden ooit echte stenen en beelden.
Allemaal vernield of gestolen.
Daarom staat er nu een afrastering om de echte begraafplaats. En kun je er alleen in nadat je door Joe bent goedgekeurd.

Ik krijg nog twee verhalen.
Over de paal met de ster als tribute voor een man die van geen kanten deugde en toen het leger in ging en in de Philippijnen vermist werd.
‘In actie’ denken sommigen.
Maar volgens Joe is-ie er gewoon vandoor gegaan om daar een nieuw, relaxed leventje op te bouwen.
De ster en het eerbetoon waren een schoolopdracht van een leerling.

Weet ik trouwens dat de begraafplaats ‘haunted’ zou zijn?
Nee, dat was ik niet tegengekomen.
Het leidt ertoe dat er ’s nachts allerlei malloten aan het hek komen rammelen.
Ook dat nog.

Wanneer Joe me erover vertelt krijg ik de indruk dat hij dat van de geesten absolute onzin vind.
Maar nu erop googlend kom ik dit verhaal tegen.

Het is onduidelijk hoever de begraafplaats reikt.
Dat begrijp ik.
Voorbij de kruisen zag ik nog enkele tientallen graven die alleen door ronde stenen werden gemarkeerd.
Maar zo kan het ook zijn dat het huis van Joe – grenzend aan de begraafplaats – in de jaren veertig door zijn vader op een graf is gebouwd.
Want Joe voelt regelmatig een aanwezigheid.
Die door de Paranormal Society niet is vastgesteld.
Wat weer niets hoeft te zeggen.

Zelf voelde ik helemaal niets.
Maar dat kan ook weer heel goed aan mij liggen.

Graven


be
cr
fa
kr
pl
sc

Daggett Pioneer Cemetery

Daggett, iets ten oosten van Barstow, ligt aan Route 66.
Het is een onooglijk stadje met ongeveer 200 inwoners.

Daggett is gesticht in 1880 toen in de buurt zilver was ontdekt.
Nu ligt verderop een grote Solar Power Plant.

De begraafplaats ligt langs Route 66, te bereiken via een zandpad.
Er zijn graven vanaf het eind van de 19e eeuw (vele alleen gemarkeerd met een wit houten kruis of soms helemaal niet gemarkeerd).
Vaak zijn de mooie stellages die mij altijd doen denken aan hemelbedden – geen idee of ze zo zijn bedoeld – ingestort.
Weinig beelden of andere versierselen op wat kunstbloemen na.

Ook nu wordt er nog begraven.
Het meest recente graf dat ik begin oktober 2012 zag was van juli van dat jaar.

Alle graven liggen door elkaar met woestijnplanten er tussenin.
Ik probeerde wat foto’s te maken die een beeld moesten geven van ‘het geheel’ maar dat lukte niet.
Waar je keek zag je de voorgrond (bv de witte kruisen of juist een nieuwe steen) en daar achter de ongeveer 1.20 m hoge planten die het zicht ontnamen op de rest.

Met aan de ene kant in de verte de voorbij razende I-40 en aan de andere kant de spoorlijn.







Joshua Tree Memorial Park

Joshua Tree Memorial Park ligt even buiten Joshua Tree (van het National Park) aan de 29 Palms Highway.
Enkele grasvelden met in het midden enkele opstaande stenen.
De liggende stenen liggen wat verstopt tussen het hoge gras.
Verderop is een (mooie) urnentuin.

Een man stopt met zijn auto terwijl ik rondkijk.
Ik ben bang dat hij me het fotograferen wil verbieden maar hij wil me over de begraafplaats vertellen.
Hij is het met me eens dat het lastig is er grip op te krijgen omdat oude en nieuwe graven door elkaar liggen.

En, vertelt hij, daar verderop is iets héél raars.
Aan die dirt road, achter het rode hek.
Daar worden mensen begraven zonder kist of bodybag!
Niet begrijpend haalt hij de schouders op en mompelt iets als ‘ieder zijn meug’ of ‘het zal je ding maar zijn’ (of een variant daarop).

Braaf (want hij veronderstelt dat daar mijn belangstelling ligt) loop ik naar de door hem aangewezen veteranengraven.
Maar zodra hij weg is ga ik richting het rode hek.

Een kleine oppervlakte. Met (dát is raar) heldere metalen rondjes met getallen.
Keurig op rij.
Helemaal in de hoek: een graf.
Met wat verwelkende bloemen en een lief hart.
De plek ernaast laat zien dat er recent is gegraven.

Een Potter’s Field! denk ik.
Als in Holtville en El Centro.
Hier worden de armen en naamlozen snel onder de grond geduwd.
In dit veld afgescheiden van de begraafplaats aan een zandweg met een houten hek tussen de prikplantjes.

Niets blijkt minder waar wanneer ik later op Joshua Tree Memorial Park ga googlen.
Dit is een natuurbegraafplaats.
Het graf wordt gegraven met de hand (omdat machines schade toebrengen aan de natuur), de dode wordt gekleed in biologisch afbreekbaar materiaal “which can include unfinished renewable wood, woven willow and wicker, raw cotton, or linen and even paper“.

En: “Until recently, internment in an environmentally friendly burial ground was not an option. Green burial offers the chance to be reunited with the earth to be recycled into new life.

For every natural burial that is made at our Memorial Park we will donate $50 to the Mojave Desert Land Trust.

Nu begrijp ik ook beter de betekenis van dit bordje bij de ingang.

29 Palms Public Cemetery

De begraafplaats van 29 Palms ligt aan de rand van de stad.
Hij is in 1936 geopend op initiatief die hierheen was verhuisd vanwege de gezonde lucht – in het besef dat zelfs gezond ademende mensen ooit sterven.
De begraafplaats wordt onderhouden met belastinggeld. Als ‘openbare begraafplaats’ kunnen alle inwonenden hier worden begraven.
Per jaar komen er vijftig graven bij.

De begraafplaats is aangelegd met strakke gangen.
Links en rechts graven. Bijna allemaal bedekt met witte steentjes en een kleine grafsteen.
Slechts enkele graven hebben een grote platte steen.
Opstaande stenen zijn er niet, wel wat versierselen.

Ik ben er maar kort begin oktober 2012 maar loop (stom toeval natuurlijk) meteen tegen het graf van een ooit-Nederlander aan.
Anton Johan Tulleners. Dr. Anton Johan Tulleners.
Een Hagenaar.

 

Ik google hem zonder er veel van te verwachten.
Maar wat blijkt: de man was uitvinder en heeft in 1933 een patent aangevraagd op The process of treating acid liquors.

In datzelfde jaar schreef hij ook het boek ‘Het gebruik van aethyleen en homologen in de chemische techniek’.
Later kwamen er nog meer patenten (even googlen op zijn naam als het je interesseert).

Zijn ouders zijn nog terug te vinden via ancestry.com.
Wat de Hongaarse Hanna Beyer met hem heeft samengebracht, waarom ze naar Amerika zijn verhuisd, of ze kinderen hadden, of ze gelukkig waren – ik kan het niet vinden.

Geen idee of het iets betekent dat op zijn steen staat ‘Devoted husband, faithful companion’ en op de hare ‘Beloved wife, unfailing helpmate’.
Wel neem ik aan dat ze allebei iets met de natuur hadden, met een vosje aan zijn hoofd en een roadrunner aan het hare.

 

Oude graven op Evergreen Cemetery

Op 20 september 2011 bezoek ik niet alleen het Potter’s Field van Evergreen Cemetery.
Ik bezoek ook het deel waarvan ik aanneem dat het het oudste is (door een dikke haag van het Potter’s Field gescheiden).

Er zijn stenen van Japanners, de familie Gentry ligt er begraven.
Deels liggende stenen, deels staande stenen. Onder donkere bomen.
Veel gevallen bladeren (dat komt door het jaargetijde, ook in warm zuidelijk Californië is er herfst), veel konijnenkeutels.

Aan de andere kant van het pad naar het Potter’s Field is een prachtig groen grasveld.
Het is voor het grootste deel leeg.

Mooi vind ik de oude portretten.

Wat me vooral opvalt: er zijn hier, in het gewone deel, stenen die identiek zijn aan die achter de heg.
Het kan toch niet toeval zijn geweest of je in het betaalde deel werd begraven of bij de armen?
 
Mogelijk zat het zo (ik kan er nergens iets over vinden):
Eerst was het 1 groot veld. Pas later kwam de afscheiding.
Dat zou het kleine aantal ‘gewone’ stenen op het Potter’s Field – net tegen de heg – verklaren.
Misschien dat pas later iemand bedacht dat een arme dode voor wiens begrafenis niet kon worden betaald ook apart moest.
Alleen onbekende doden zie ik hier niet.

Wel prachtig verval.
 
Het meest bijzonder aan dit oude deel: bij geen enkel graf staat een (kunst)bloem, een beeldje, *iets* waaruit blijkt dat er nog iemand ooit aan deze mensen denkt.
Nee, toch. Eén.
Een verwelkte roos.
Ontroerend.

Portretten

 

 

Veld met veel beelden

Aan de overkant van het veld dat grenst aan het Potter’s Field staan mooie beelden.
Ook zijn er platte stenen. Veel foto’s op de stenen.
Enkele treurige stenen die amper zichtbaar zijn door een berg zand.

Mijn eerste indruk dat dit een nieuwer veld zou zijn klopt niet.
Er zijn wel nieuwe graven maar ook graven uit dezelfde tijd als van het andere, wat armer ogende veld.

Niet alle beelden hebben de tand des tijds doorstaan.
Zelf kan ik ontroerd raken door een Christus-figuur die van de sokkel is geraakt (zie rechts op de tweede foto), wél heel is gebleven en die nu alsof het zo hoort tegen de grafsteen staat te leunen.

Graven


Deze steen suggereert dat meneer vooral belangstelling had voor zijn gitaar en mevrouw voor Onze Lieve Vrouwe van Guadalupe, de beschermvrouwe van Mexico.

 
 
 
 

Portretten

 
 
 
 
 
 
 
 

Potter’s Field

Het bezoek aan het Potter’s Field van Evergreen Cemetery op 20 september 2011 doet me totaal van koers veranderen.

Mijn idee dat ik alle onbekende doden die ik tegenkom een plaats moet geven op Find a Grave en ook hier, laat ik noodgedwongen varen.
Alleen al op dit veld liggen er duizend (zo niet meer). Wat is de zin van het invoeren van John Doe -cijfer- en John Doe -cijfer- en dat dan duizenden keren?
Niemand zal ooit weten wie deze onbekende doden zijn. Zij ontlenen er geen troost aan en hun nabestaanden evenmin.
Vanaf nu richt ik mij op de armen met wél een naam. Ook al is dat vaak slechts een achternaam (met al dan niet eraan toegevoegd -cijfer-).

Op 20 oktober 2011 ga ik terug.
Ik weet nu hoe het veld eruit ziet maar zoals vaker met begraafplaatsen doet dit niets aan de betovering af.

Een grote zanderige vlakte is het.
(Bak)stenen in lange rijen, ruwe wagensporen er tussen.
John Doe – John Doe – John Doe – Jones – John Doe – John Doe – Sanchez – Rodriguez – John Doe – John Doe – John Doe.
En de stenen met alleen een cijfer.

De oudste graven dateren van de jaren dertig van de vorige eeuw, de meest recente van de jaren negentig.
De meeste graven hebben geen datum, alleen naam of nummer.

Aan de zijkant tegen de heg die grenst aan de rest van de begraafplaats staan enkele normale grastenen. Oude grafstenen.
Zodat ik denk: zouden ze daar zijn begonnen? Was het toen nog geen armenveld?

Een aantal graven heeft later een echte steen gekregen. Er liggen ook veteranen.
Bij meer dan ik had verwacht liggen attributen en kunstbloemen.
Dan heb ik het over ook weer niet meer dan tien-vijftien graven en die verwachting is gebaseerd op wat ik weet van Holtville.

Hier geen No Olvidados. De Border Angels doen deze plek blijkbaar niet aan.
Hoewel – op de foto’s zie ik stokjes die vergane kruisjes kunnen zijn. Ik heb er geen bijzondere herinnering aan maar er stónd bij een klein aantal graven in één hoek dus wel iets.

Ik zal er nog vaak terugkeren. Omdat ik (weer: door Holtville) heb ontdekt dat het kán gebeuren dat iemand denkt: mijn ver familielid dat ik steeds niet kon vinden kán liggen op het arme deel van Evergreen Cemetery.

Verder vind ik dit soort plekken ook erg mooi.
De eenvoud, de grote vlakte, vrijwel niemand die meer ‘is’ dan een ruwe baksteen.

Eenvoudige grafstenen






Enkele andere grafstenen




Graven die niet zijn vergeten