Steven Joseph Wusstig

Het deel rechts achter van de begraafplaats van Kingman ken ik vrij goed.
Het is het deel waar de mensen worden begraven die de afgelopen jaren zijn overleden.
Soms duurt het even voordat ze een grafsteen krijgen.
Af en toe komt dat er niet van.

Dit kruis is nieuw.
Veel engelen, een zelf in elkaar geknutselde steen, mooie kunstbloemen, frutsels.
Voor iemand die in 2007 al is overleden.
Steven Joseph Wusstig ‘forever in our hearts’.

Steven Wusstig is op dinsdag 12 juni 2007 in Havasu City doodgeschoten door een politieman.
Hij was drie dagen eerder ontsnapt uit de gevangenis van Kingman waar hij sinds april van dat jaar vast zat wegens o.a. autodiefstal en drugsdelikten.
Ook had hij de voorwaarden overtreden van de voorwaardelijke straf van 200 dagen die hem in 2006 was opgelegd voor het vervoer van 2 pond marihuana.

Een gewone boef met het gewone verhaal, zou je denken.
Maar de familie heeft Aaron Royster van de bepaald niet progressieve krant The Kingman Daily Miner voor de zaak weten te interesseren.
His story reads like a Greek tragedy” begint die zijn uitvoerig verhaal.

Steven werd in 1973 geboren in Guam en verhuisde met zijn ouders naar Kingman toen hij zes was. Daar ging hij naar school en had “a run-in with law-eforcement for damaging signs, according to his mother. It was also the first time he experimented with drugs.”
Na een 90 dagen “boot-camp style rehabilitation program (..) Steven had turned his life around.”

Hij trouwt, krijgt kinderen en gaat negen jaar werken bij UPS.
In 2003 moet Steven naar het ziekenhuis. Hij krijgt pijnstillers en raakt daarna verslaafd aan crystal meth.
Waarna het bergaf gaat. Buiten zijn schuld dus (vertelt de familie). Want eigenlijk was hij hartstikke lief.

Dat verwoordt ook zijn vrouw in het In Memoriam voor de Daily Miner.
Net als Marguerite McCoy, een collega van Steven Wusstig bij UPS, die haar afscheid aangrijpt om aandacht te vragen voor haar neef, Andrew Santiago.
Tot 5 jaar veroordeeld wegens verkrachting terwijl het om vrijwillige sex ging die hij als 18-jarige had met een meisje van bijna 17.
Toen verslaafd aan meth.
Zich niet gemeld als sex offender (dat is verplicht) en opnieuw in de gevangenis.

De laatste keer dat ik hem via google terugvind is in juli 2007 wegens mishandeling van een gevangenbewaarder.
Misschien heeft hij zijn leven echt een andere wending gegeven.

Mountain View Cemetery – 3

Op 17 mei 2011 staat er een mini-storm in Kingman.
Oppassen voor gusts van wel 30 mijl.

Geen mooie dag voor begraafplaatsbezoek. Maar dit is 1 van mijn favoriete cemeteries en ik kan het niet laten. Ok – niet een uur dwalen langs beelden. Even kijken bij het oude deel. Waar auto’s niet mogen rijden. Waar identieke stenen staan. Met erin gekraste namen. De pioniers.
Een verlaten zandvlakte. Geen cypressen. Geen paden.
Ik reed er eerder langs. Maar dacht toen: engelen en heiligen en troetels – daar doe ik het voor.

Dat was toen en dit is nu.
Waar ik tot mijn stomme verbazing en blije verrassing zie dat een deel van de stenen is versierd.
Niet allemaal. Maar een deel wel.

Met bloemen. En (dit is echt bijzonder, vind ik): diertjes.
Katten, honden, vogels. Van ‘best mooi’ tot superkneuterig.
Op een aantal zitten nog stickers van yard sales.



Wie heeft dit bedacht? En: waarom?
Versieren, dat snap ik. Maar waarom de diertjes en poppetjes?
Dit zijn maar enkele voorbeelden.
Toen woei ik weg.

“Five who cared”


Deze steen zie ik voor het eerst in mei 2010.
Ik maak een foto en diezelfde middag gaat mijn fotokaartje in rook op (wijze les: een 2GB-kaartje kan *niet* in een oude Olympus-camera, ook al zegt de Olympus-Helpdesk van wel, het maximum is 512MB).
Het is 1 van de laatste dagen van mijn vakantie, de volgende dag ga ik terug naar de begraafplaats maar ik kan de steen niet zo snel vinden.
Ook in september 2010 vind ik hem niet.

Vijf keer bezoek ik in mei 2011 Mountain View Cemetery en op dag drie: daar is-ie.
En opnieuw sta ik erover gebogen me te verbazen en me af te vragen of er staat wat ik dénk dat er staat.

Ernaast de steen van mevrouw Lowman die érg oud is geworden en een ‘loving mother’ was.

Terug naar de tekst op de steen van John Wesley Lowman Who left a loving wife and seven children, five who cared

Toen ik de steen het eerst zag en ook nu weer denk ik dat daar staat: John Wesley Lowman had een liefhebbende vrouw en zeven kinderen maar van die vijf kinderen waren er maar vijf die iets om hem gaven. Dat is wel ‘duidelijk’ – kwa tekst. Dat is een harde slag in het smoel van de andere twee.
Wat kunnen die hebben gedaan dat iemand zoveel bitterheid op zijn grafsteen wil hebben.
En waarom dacht moeder Lowman niet toen hij dood was ‘ok, heb ik hem beloofd, dat ik er zo’n pijnlijke tekst op zou zetten maar laat ik dat toch maar niet doen’.

Ik google to care denkend en half hopend dat een mij onbekende betekenis van het werkwoord is ‘overleven’ oid.
Maar nee.

Mountain View Cemetery

Mountain View Cemetery ligt aan een ventweg naast vierbaans Highway 111 waarover verkeer raast.
Tussen Heber en Calexico. In Imperial Valley – een (arm) gebied in Z.O. Californie dat in de loop der jaren veel mensen heeft aangetrokken in de hoop op een mooi leven.
Veel nationaliteiten. Veel zoeken naar werk en geluk, veel teleurstellingen.
Wanneer ik de begraafplaats bezoek op 10 mei 2011 zijn er twee begrafenissen.
Een op het verste groene veld. Wanneer ik wegrijd een op het groene veld het dichtst bij de buitenmuur.
Er is ook een Historic Section.
Links, twee velden. En in het midden een groot veld met weinig (vindbare) graven.
Ook ‘historic’.

Een wonderlijk contrast. ‘Historisch’ zijn de staande stenen en engelen en vaak een kruis – erg veel omgevallen ook.
In zand. Een beetje vochtig zand. Stenen zijn onleesbaar.
Verderop groen gras. Lawn cemetery. Netjes. Al zijn ook hier niet alle stenen meer leesbaar.
Ik zie er vanaf om daarvan foto’s te nemen met de twee begrafenissen.

Terwijl ik tussen de stenen in het tweede Historische veld loop zie ik eerst een zanduil (op een grafsteen).
Hij laat me best dichtbij komen maar het moet niet te gek worden.

Tien minuten later: een dunne vrouw met felgekleurde bloes en strakke broek. Harde lipstick. Grote zonnebril.
Roodgeverfd haar.
Met een kordate tred en een grote bos bloemen.
Grafbloemen.

Ze legt wat neer. Loopt verder. Kijkt naar grafstenen. Weer wat bloemen.
Wie is ze en wat doet ze. Waren er bloemen over? Nam ze bewust extra bloemen mee? Hoe kiest ze de vergane, oude graven waar ze bloemen bij zet.

Er is een moment dat we elkaar tegemoet lopen.
Ik wil groeten, misschien glimlachen.
De grote zonnebril kijkt me strak aan. De mond: ook strak.

Later denk ik: misschien was ze een geest.
Of: de Dood.
Waarschijnlijk was ze iemand als ik.
Maar dan minder vriendelijk tegen medemensen.

Graven

Veel verval op deze begraafplaats.
Niet alleen omgevallen kruisen en onleesbare of door vogels ondergepoepte stenen.
Dit graf valt op door het grote gat.
Alsof er een dier is ingekropen (maar dan wel een fors dier). En -als je luguber denkt- alsof er een dode is *uit*gekropen.

Ik vind erg veel kindergraven.
Soms eenvoudige stenen. Met naam en data. Soms met een bijbeltekst erbij.
Extra pijnlijk zijn de graven van kinderen met dezelfde achternaam die snel na elkaar, elk na een kort leven, zijn overleden.
Meestal liggen ze naast elkaar. Alsof daarmee al voldoende is ‘gezegd’.
Deze ouders plaatsten de graven samen.

Maar het mooist voor de bezoeker zijn natuurlijk de beelden.

De beelden zijn niet altijd origineel. In een bepaalde periode was dit beeld erg gewild.

Intrigerend vind ik dit.
Het graf ligt helemaal links bijna tegen de heg. Een platte steen.
Het mannetje doet denken aan een heiligenbeeldje.
Het zou -denk ik- een priestergraf kunnen zijn.

Mountain View Cemetery – 2

In september 2010 bezoek ik opnieuw deze begraafplaats.
Twee keer loop ik er rond.

Het blijft bijzonder dat deze begraafplaats direct aan de grootste straat van Kingman ligt – je bent in een andere wereld met doden en verdriet en herinneringen en voorbije liefdes en uit je ooghoek zie je de auto’s en de motorrijders en een enkele voetganger.

Imposant grote beelden heeft Mountain View Cemetery niet. Geen metershoge gebeeldhouwde engelen.
Wel veel kleine beelden, stenen met foto’s, frutsels en prutsels.

Ik vind het hier prettig.
Ik bezoek eerst delen waar ik niet eerder was en ga dan ook nog langs bij het deel dat ik een half jaar eerder verkende: direct links achter de poort.
Sommige graven blijven gekoesterd met bloemen en nieuwe beeldjes.
Andere zie ik in een paar maanden al verslonzen.

Het is een mooie gedachte dat ik elk half jaar deze begraafplaats zal bezoeken.
Telkens wanneer ik er rond loop is het alsof ik mezelf een kadootje geef.

Richard en Kyong (en James)

Sommige grafstenen vertellen (een deel van) het verhaal zonder dat je veel hoeft te googlen.
Richard vocht in Vietnam met de US Air Force.
Wanneer hij erheen ging weet ik niet, maar ergens in het begin van de jaren zeventig werd hij verliefd op Kyong H.
In 1974 (tegen het eind van de oorlog) trouwden ze.
Hij was toen bijna 40 jaar, zij was 37.
Best oud, zeker voor die tijd, denk ik.
Waren er eerdere huwelijken voor beiden of één van beiden? Of kwam de liefde gewoon laat.

In de Kingman Daily Miner vind ik een Obituary.
Richard Burns diende 22 jaar in het leger, toen werd hij een Mohave County corrections officer. Dat is volgens mij een cipier.
Na 10 jaar ging hij met pensioen.

Citaat: “He is survived by his wife, Kyong H. Burns of Kingman; and remaining two children, son, John Burns from Ypsilanti, Mich., and daughter, Tina Burns-Paulson from Kingman.” Aangezien naast hun graf een graf is voor James Robert Burns (1975-1995) die eruit ziet als een prachtig kind van een verbintenis van twee rassen vermoed ik dat hij hun eerste zoon was.
Even rekenen. Hij werd geboren in februari terwijl zijn ouders trouwden in juli. Ze was toen dus al zwanger.

James Robert Burns was amper twintig toen hij dood ging.
De vlaggetjes doen vermoeden dat ook hij in een oorlog heeft gevochten.
Ik kan het niet vinden (de Obituaries in de Kingman Daily Miner gaan slechts tien jaar terug).

 
Opvallend zijn de foto’s.
Op de steen van de vader het prachtige jonge stel met de beeldschone exotische vrouw. En dan 34 jaar later.


Op de steen van de zoon de beeldschone jongen. Een maal in een pak met das. Een maal ‘ontspannen’ in t-shirt.
(even klikken op de foto’s voor vergrotingen)

Engelen op Mountain View Cemetery

 
 
 
 
 
 

Andere beelden op Mountain View Cemetery

 
 
 
 

Jacob Daniel McLean

Ik loop rond op deze begraafplaats op zoek naar engelen en heiligen en graven die op een andere manier zijn versierd.
Dit graf trekt mijn aandacht. Poppetjes van Sesamstraat. De horen-zien-zwijgen-aapjes. Nog veel meer prullaria.
Teksten over bier. ‘Adios Amigos.’ Wijze, vrolijke woorden.
Een steen met de tekst ‘Turn me over’. Ik kan de steen niet weerstaan. Ik draai ‘m om en kijk.
‘Thank you’ staat op de andere kant.
Ik leg ‘m weer terug.
Wie is deze Jake. “Music Is My Religion.”

Jake was drummer in een band. De Mighty Whities: It all started about 1998 when friends Jake(drums) and Roy(guitar) started to put some things together. They then began their search for a bass player. They found Jake-nick name Chucklebone. Chucklebone is a natural talent who plays a 5 string. Chucklebone helped write some of the material they used. The band was now formed, and took on the name Mighty Whities.
Je kunt via die link muziek van ze beluisteren. Het is een metal band. Ze maakten een paar platen.

Zoekend naar hoe Jake is overleden vind ik eerst zijn Obituary.
Some will open the newspaper today and your minds will be blown by the news that Jake is gone. Others will have already heard and be grieving in their own ways.
On May 16, 2007, Jacob Daniel McLean, 32, passed away. He was born Oct. 2, 1974. He was preceded in death by his mother, Daniella Van Slogteren, and her father, Daniel Joseph Van Slogteren; his grandfather, Eldon McLean, and grandmother, Constance Braswell.
Jake had an eccentric taste in music and collected albums, beer signs and Elvis Presley paraphernalia. (Hello – he took the day off work when James Brown died!) His big dreams were music and to own a bar of his own someday. I guess that’s why he loved working for a beer company!

(stukje over zijn familie – dan:)
Our family thanks to all of you for being in Jake’s life and making him laugh through the good and the bad. Over the past few days, I’ve seen grown men cry like little babies because they are going to miss Jake so much.
Join us in the Hualapai Mountains for a “Jake-style Gathering” beginning at 11 a.m. on Saturday, May 19. Bring your chairs and ice chests, and let’s celebrate the time we all spent with Jake. (That means all you funeral-hating people, too!)
Be sure to stop at the window and let the park ranger know you are with the McLean family gathering in Recreation Area 2.

Terugbladerend in de Daily Miner vind ik een verslagje van hoe Jake McLean is verongelukt. Er wordt daarin nader onderzoek beloofd maar daarover vind ik niets meer.

Ik neem me voor het graf in mei 2011 nog een keer te bezoeken.
Even stilstaan bij deze man. Kijken of er nog frutsels zijn bijgekomen.
De steen nog een keer omdraaien (’thank you’).

Brandy Rae Bonney-2

In juni fotografeer ik het graf van Brandy Rae Bonney op Mountain View Cemetery.
In augustus schrijf ik hier over haar dood.

Een paar dagen geleden blader ik door Kingmans (bijna) daily paper (de krant verschijnt niet op zaterdag, wel op zondag) en zie een foto waarvan ik denk: aankondiging show in Laughlin, wat net aan de andere kant van de rivier in Nevada ligt dus daar kun je gokken en shows kijken zoals van de paar Beach Boys die nog over zijn.

Ik kijk beter. Het is een grote advertentie ter nagedachtenis van Brandy Rae Bonney:
“In loving memory on your 5th anniversary in heaven.
Mom, Dad, Mimi, Brother, Nana & Rena.”

Ik ben ontroerd. Door het plaatsen van de advertentie, door “now all we have are memories and pictures in a frame“.
Zelf weet ik niet zo zeker of Brandy Rae Bonney het nu al 5 jaar leuk heeft met de engelen.
Maar soms zou ik het graag geloven.

Wijn op een graf

Bijna ‘knus’ oogt dit graf.
Engelen, kruisen, bloemen, veel lichtjes, een bankje erbij.
Dertig jaar werd Scott Daniel See. Niets kan ik over hem vinden terwijl hij, neem ik aan, muzikaal was en ook nog sportief.

Wat me ook opvalt en wat ik vaker zag: een lege fles.
Het graf van Edgar Allen Poe is er beroemd om geworden: een geheimzinnige bezoeker legde er sinds 1949 elk jaar op zijn verjaardag drie rozen en een halfvolle fles cognac neer (tot 2010 – dit jaar sloeg hij over).

De fles bij dit graf is leeg en er zat ooit vrij goedkope wijn in. Aan het etiket te zien is hij recent neergelegd: de verzengende Arizonazon pleegt papier snel te bleken. Zou het de favoriete wijn van Scott zijn geweest? Maar dan nog: waarom die bij zijn graf leggen? Ik bedoel: voor je het weet krijgt de lieve zoon, broer, echtgenoot, vader en vriend het etiket van zatlap opgeplakt.

Ik sla er een boek over grafsymboliek op na (niets) en ik google: bottle on a grave.
Ik vind de militaire begraafplaats Arlington waar de bezoeker een graf ‘adorned with an empty bottle of Bud Light, a rubber duck and a candle’ ziet. Vlakbij: ‘an empty Wild Turkey bottle is the lone addition to the grave of a soldier who died in a country where drinking alcohol is strictly forbidden’.

Op het graf van een zekere Rashed in Virginia ziet een vrouw zes bierflesjes. Een ervan is vol.
De vrouw raadpleegt andere grafenthousiastelingen en samen komen ze tot de conclusie dat zes jaar na de dood van Rashed vijf vrienden met hem een feestje zijn komen vieren (het volle flesje was voor Rashed).

Tenslotte nog dit.
In mei 2010 is in Zuid-Afrika de eigenaar van de Teazers striptenten, Lolly Jackson, doodgeschoten.
The priest performed a simple ceremony and said prayers as he poured a bottle of red wine over the coffin followed by a spade of dirt.
Jackson’s coffin was then lowered into the ground as a man sang Greek psalms.

Ik weet nu nog steeds niets over Scott Daniel See en evenmin over de betekenis van de lege fles Zinfandel bij zijn graf. Ik heb wel kennis gemaakt met een aantal bijzondere rituelen.

Soms toevoegen (en soms liever niet)

Op reis fotografeer ik graven.

Wanneer een graf nog niet door iemand anders is vermeld, voer ik het in bij Find a Grave.
De begraafplaats van Kingman is al erg goed geïndexeerd door twee vrouwen. Wat ik soms nog te bieden heb, is een mooie(re) foto. Een van de vrouwen pleegt nl alleen de inscriptie te fotograferen. De ander vat het begrip ‘graf’ wat ruimer op maar zij bezocht de begraafplaats alweer een aantal jaren geleden.
Zelf fotografeer ik bij voorkeur de hele plek. Dat verdienen de mensen die het graf bijhouden ook. Met al hun frutsels en bloemen en tekstjes. Soms wordt een kaal graf in een paar jaar een volle, goed onderhouden plek. Soms verandert het beeld: andere bloemen, andere beeldjes.
Zo heb ik gisteren en vanochtend een kleine 100 foto’s bijgedragen. Ter verfraaiing. Dit is een voorbeeld van dat laatste.

Sommige graven waren kaal (alleen een tekst, geen artikelen erbij) en blijven kaal.
Daar valt door mij weinig aan toe te voegen.
Een graf was toen de vorige fotografe de foto nam zo te zien net aangelegd (kijk naar het gras). Het lag er goed bij.
Wanneer ik de foto’s die ik dit voorjaar nam ernaast leg, schrik ik.
In zo’n geval voeg ik mijn eigen foto’s dus niet toe.

 

Mountain View Cemetery

Mountain View Cemetery in Kingman ligt langs 1 van de hoofdwegen in Kingman.
Ik rijd er al jaren langs. In mei 2010 breng ik voor het eerst een bezoek.
Wat is de begraafplaats groot! Meer dan 10.000 graven. Anderhalf uur dwaal ik rond en ik heb nog niet een derde gezien. Ergens tussen de 200 en 300 foto’s maak ik. Die een dag later in rook zijn opgegaan omdat mijn Olympus C-765 Ultra Zoom de geheugenkaart van 2GB niet aan kan (dat ontdek ik later, de Helpdesk van Olympus is ondeskundig en beweert dat hij er wel mee overweg kan).

Hoewel iemand die ik vanuit Kingman bel na googlen me verzekert dat een gewiste geheugenkaart weer ont-wist kan worden met een handig progje (waarvan er vele zijn), ga ik toch terug en maak nog wat foto’s. Ik had niet veel tijd en een paar graven die me die eerste keer mn opvielen kon ik niet zo snel vinden. De geheugenkaart bleek helaas wél onherstelbaar gewist.
Ik ga terug in september 2010.

  

Hier vast een paar foto’s van de begraafplaats. Ik kan er weinig over vinden. Behalve dat de begraafplaats is geopend in 1917 en dat toen van de Pioneer Cemetery, die elders lag, tegen betaling graven ernaar konden worden verplaatst. Een deel van de graven op Pioneer Cemetery bleef liggen. Er werd een school op gebouwd. En nu wordt ernaast gegraven en komen er menselijke botten boven.
Lees hier een deel van dát verhaal.

O ja: de header van dit weblog is een foto van Mountain View Cemetery.

Brandy Rae Bonney

Er zijn stenen die niets onthullen, er zijn stenen die na zoeken een verhaal prijs geven.
Er zijn ook gedenktekens die je toeschreeuwen dat hier iemand ligt waarmee iets bijzonders is.
Dit graf, met al die engelen en bloemen en de foto van het meisje met de cowgirlhoed – daar *is* iets mee.

Laten we haar wat beter bekijken, deze Brandy.
Ja, inderdaad een mooie meid. Beetje uitdagend. Lief ook.
Zou ze met de rodeo hebben meegedaan tijdens de County Fair, denk ik. Want die is elk jaar in Kingman in september.

Ze is net 25 geworden.
En misschien ben ik naïef maar mijn eerste gedachte is dan: ze is verongelukt.
Maar ze is vermoord.
Singer, Dancer & Friend To Many was tragically killed by her boyfriend this past Friday, September 16th, 2005. Brandy Rae was loved by everyone who came into contact with her because of her wonderful personality, charm, her beauty, and her exceptional talents as a singer, dancer, and photographer. Rest In Peace~ A beautiful Soul who had a love for singing, dancing and photography. I had the honor of performing with her at Singsations TV Show and spending that time enjoying our talents and love for performing and art…she was a GREAT person and will never be forgotten!

En:
The Clark County Coroner’s office on Monday identified the victims in an apparent suicide and homicide as Robert Arthur Winter, 25, and Brandy Rae Bonney, 25. Winter allegedly shot and killed Bonney and then himself on Friday at the Pyramid Apartments at 7055 E. Lake Mead Blvd. The coroner’s office determined that Winter died from suicide while Bonney died from homicide.

Ik vind deze informatie via een toenmalige vriend die dit Memorial voor haar online zette.

Nog meer informatie, over die Singsations: “…was born in the small hick town of Benson, Arizona and grew up in Boston, MA. This is how she explains her love of all musical styles. Brandy has 14 years of dance training and has performed in various plays and musicals in lead roles. She has sung at Carnegie Hall in 1997 and is a member of the performance group FM Superstars in Las Vegas. Brandy is a guitarist and songwriter and is now concentrating on making her first demo CD. She loves dancing in Singsations…Viva Las Vegas!”

Op haar eigen MySpace-pagina die bewaard is gebleven lees ik dat ze een kind had van toen zes jaar. En elders vind ik dat een collega van haar boos is op haar baas omdat die toen hij meldde dat Brandy was vermoord haar naam verkeerd uitsprak.

Hartverwarmend: haar oudere broer Ronald Bonney, jr. heeft een prijs gekregenFor honoring the memory of his younger sister Brandy Rae Bonney, a victim of domestic violence, by assisting survivors of abuseto seek safety and services.
Through his business, Bonney Automotive, Ron provides free cab rides to local individuals and theirfamilies who are fleeing from domestic violence by helping them at any time, no questions asked, to reach emergency shelters, hospitals, local courts, and other potentially life-saving destinations.

En dan is er ook nog een Brandy Rae Bonney scholarship.

Ik heb ook gezocht naar Robert Arthur Winter. De dader.
In 2000 maakte iemand met die naam Beenleigh State Highshool af in Australië.
Er is nog een link naar ‘criminalsearches’ (maar daar vind ik hem niet zo snel).
Ook hij zal ergens begraven zijn. Mogelijk ook met engelen. En bloemen.

Sabrina

Langs een breed pad, half onder een boom, ligt het graf van Sabrina Marie Krumm.
‘Our beloved angel’ staat er op haar steen en ‘until we meet again’.
Negentien is ze geworden en ze is omgeven door engelen en door kruisen.
Op een van die kruisen een foto met een ketting.
De foto is verbleekt en gescheurd. Hij laat een erg mooi meisje zien.

Sabrina is op zee verongelukt. Ze ging haaien vissen met haar familie en de boot begaf het.
De krant zegt nog nét niet dat het hun eigen schuld is: “The 32-foot, refurbished shrimp boat the family rented to go shark fishing reportedly was ill-equipped and unseaworthy.”

Twee jaar later wordt deze tragedie aangegrepen om anderen in te scherpen dat ze een ‘float plan’ moeten maken: laten weten waar ze heen gaan en die informatie achterlaten bij iemand die als het misgaat de autoriteiten kan inschakelen.

How important is it to take five minutes and draft a float plan? It can mean the difference between life and death.
In March 2002, Mobile, Ala., and New Orleans area Coast Guard units searched the Gulf of Mexico, south of Alabama, for a family of five who were reported missing in a 32-foot shrimp boat. After four days of searching more than 13,500 miles of ocean, an area larger than the state of Maryland, the searchers’ fears became reality when one victim was located deceased among a debris field.

Although the victim was wearing a life jacket, which is critical in survival at sea, it was the lack of information on the family’s location that frustrated search and rescue controllers in the Eighth District.
“When the initial report came in reporting the Krumm family overdue, we were told they went shark fishing 40-miles south of Alabama in the Gulf. That’s an immense area- the location was much too vague,” Gatlin said.

Ik hoop dat wie er nog over zijn van de familie Krumm dit artikel niet onder ogen hebben gekregen.

Kindergraven

 

 

 

 

 

Geschiedenis

De doden hebben een geschiedenis, de doden zijn geschiedenis.
Wat me tegenvalt is hoe weinig ik ervan terugvind. Wat deels komt omdat ik niet een erg behendige google-gebruiker ben. Maar dat is het niet alleen. Veel mensen hebben niets nagelaten dat vermeldenswaard is gevonden voor bronnen die verder gaan dan een lijst met doden. En soms zelfs dát niet eens.

Mbt de doden van Kingman liep ik erg vaak tegen een muur op.
Niet alleen bij de betrekkelijk simpele graven van mensen die op middelbare of iets oudere leeftijd waren doodgegaan.
Dat waren, neem ik aan, ‘gewone mensen’ – hoe cru dat ook klinkt.
Ook mensen met een intrigerend, mooi opgetuigd graf gaven via google niets prijs. Een enkeling daargelaten.

Een prachtige, opvallende grafsteen vind ik deze.
Hij is vrij groot en het portret van de Indiaanse vrouw is krachtig.
Ik google haar naam. En verdomd. Haar zoon blijkt het voorwoord te hebben geschreven in een boek over de Hualapai-indianen dat in maart is verschenen. Hij (Wilfred Whatoname sr.) begint zijn voorwoord als volgt:

“Gum u? (How are you? in Hualapai)
My name is Wilfred Whatoname, Sr., Hualapai Tribal Chairman, son of Gladys Butler Whatoname and Howard Whatoname, both of whom are deceased. My mother lived to be 100 years old and passed away in December 2002, and my dad passed away in 1967.

(..)
Today the reservation population is 2,225 and continues to grow. The elder generation, like my father and mother, who were born in the late 1890s are not alive anymore. The ones that we consider the elders are of the generation born to my parents who are now in their 70s and 80s. They continue to tell the old stories and keep the oral traditions alive by participating in cultural events and speaking with the younger generations. The stories about our origins, kinship relations, and ties to the land are very important for our identity today.

Ik bestel het boek bij amazon.

Teksten op stenen

Toen ik het voor het eerst las, vond ik het heel geestig: Gone fishin’ op een grafsteen.

Intussen heb ik het veel vaker gezien en ik snap ‘m nog steeds niet maar ik veronderstel dat er iets ‘achteloos’ mee is bedoeld. Bij vrouwen staat wel Gone cookin’ – wat me al een stuk minder leuk lijkt.

Even zoeken en je vindt een lange reeks betrekkelijk gangbare teksten.
Hier bv waar Gone fishin’ (pas) op 87 staat.

Dit leuke artikel noemt Gone fishin’ afgezaagd. Het  artikel gaat over de teksten op Salt Lake City Cemetery.
Een citaat: Undoubtedly, the strangest headstone inscription has to be “Victim of the beast 666.” Lilly E. Gray died on Nov. 14, 1968, at the age of 77. Her headstone has become legend on the Internet, with more than 2,000 sites now speculating on the “why” behind that devilish reference to the Book of Revelation in the Bible.

Zelf vind ik deze erg leuk.
Hij staat op het Mountain View Cemetery van Kingman, AZ.