Swingin’ grandma

In de hoek van de begraafplaats ligt een bijzonder graf.
Het is overdadig versierd met frutsels, beeldjes van een hond en een kat, een Amerikaanse vlag, een blikje bier en een flesje bier.

‘Swingin’ Grandma’ hangt er boven – een vanity plate van een auto.
Hij doet me denken aan de Little Old Lady from Pasadena (“go granny go granny go granny go!”).

Het graf is van Dolores Williams die in 2009 op 88-jarige leeftijd is overleden.
Haar dochter Joanne ging haar in 2005 op 63-jarige leeftijd voor.
Ze wachten nu op ‘Mr. Ed’ – de vriend (van Joanne?).

Via google vind ik:
Dolores Jane Williams was born on February 27, 1921 and died on March 20, 2009 at the age of 88.
This person last resided in Seligman, Arizona in Yavapai County.
Dolores Jane Williams was assigned the social security number (SSN) of: 281-14-9272.

Ook haar laatste adres vind ik (420 W Oak St, Seligman) en haar laatste telefoonnummer (dat ik hier maar niet ga vermelden want je weet nooit of iemand denkt: laat ik dat eens voor de lol gaan bellen en dat is niet prettig voor wie dat nummer nu misschien heeft).

‘Joanne Williams’ levert niets bruikbaars op.
Tegen beter weten in ook ‘Mr. Ed Seligman’ geprobeerd.
Niks.

Ik weet niet wat ik had verwacht te vinden.
Niet per se ‘spannende verhalen’ als over Lola in de Copacabana.
Misschien een bewijs dat ze heeft bestaan.

Dan denk ik: wat een onzin.
Het is niet google dat bewijst dat je bestond.

Alles wat ik wil weten vind ik bij haar graf: Dolores Williams hield van (huis)dieren, ze was patriottisch, frutsels kon ze ook waarderen en bier dronk ze graag.
Of ze op haar 88ste nog in een cabriolet over Route 66 karde? Zou kunnen.
In elk geval herkende ze zich in het “go granny, go granny, go granny go!”

Stenen op Pet cemetery Sunset Vista






Lawrence – Walter, Sparkey en Sport

Earl J. Friend

Een vrij standaard steen op de begraafplaats Sunset Vista in de Yuma Foothills.
Meer dan de helft van deze begraafplaats bestaat uit graven van militairen en die stenen lijken erg op elkaar.
Naam, rang, jaartallen en soms iets extra’s maar heel vaak niet.

Ook de steen van Earl J. Friend, in juni 2011 op 83-jarige leeftijd in Yuma overleden, is zakelijk en strak.
Dat kun je niet zeggen van de twee stenen aan zijn ‘voeten’.

Twee stenen voor twee vrouwen met allebei de achternaam Friend.
Op de steen van Shirley Ann (1930-2002) staat My first and last sweetheart.
Op de steen van Mary (1925-2006) My second loving companion.

Ik vermoed dat Earl met beide vrouwen getrouwd is geweest.
Eerst met Shirley Ann. Zijn eerste liefde en gezien het ‘last sweetheart’ dacht hij toen ze in september 2002 overleed ook dat hij nooit meer van iemand zou houden.
Niet als ‘sweetheart’ in elk geval.

Uit  de tweede steen valt af te leiden dat er toch weer een vrouw in zijn leven is gekomen.
Toen hij (minstens) 75 en zij (minstens) 78 was.
Misschien kenden ze elkaar al jaren.
In elk geval vonden ze elkaar lief genoeg om op die hoge leeftijd met elkaar te trouwen.

My second loving companion.
Ik vind het minder heftig dan My first and last sweetheart.
Misschien was het dat ook niet.
Mijn Engels is onvoldoende om te weten of ik bij ‘loving companion’ moet denken aan ‘lief maatje’ of aan ‘liefhebbende partner’.
Misschien wel beide.

Graven op Hackberry Cemetery






Graven






Oude graven op Evergreen Cemetery

Op 20 september 2011 bezoek ik niet alleen het Potter’s Field van Evergreen Cemetery.
Ik bezoek ook het deel waarvan ik aanneem dat het het oudste is (door een dikke haag van het Potter’s Field gescheiden).

Er zijn stenen van Japanners, de familie Gentry ligt er begraven.
Deels liggende stenen, deels staande stenen. Onder donkere bomen.
Veel gevallen bladeren (dat komt door het jaargetijde, ook in warm zuidelijk Californië is er herfst), veel konijnenkeutels.

Aan de andere kant van het pad naar het Potter’s Field is een prachtig groen grasveld.
Het is voor het grootste deel leeg.

Mooi vind ik de oude portretten.

Wat me vooral opvalt: er zijn hier, in het gewone deel, stenen die identiek zijn aan die achter de heg.
Het kan toch niet toeval zijn geweest of je in het betaalde deel werd begraven of bij de armen?
 
Mogelijk zat het zo (ik kan er nergens iets over vinden):
Eerst was het 1 groot veld. Pas later kwam de afscheiding.
Dat zou het kleine aantal ‘gewone’ stenen op het Potter’s Field – net tegen de heg – verklaren.
Misschien dat pas later iemand bedacht dat een arme dode voor wiens begrafenis niet kon worden betaald ook apart moest.
Alleen onbekende doden zie ik hier niet.

Wel prachtig verval.
 
Het meest bijzonder aan dit oude deel: bij geen enkel graf staat een (kunst)bloem, een beeldje, *iets* waaruit blijkt dat er nog iemand ooit aan deze mensen denkt.
Nee, toch. Eén.
Een verwelkte roos.
Ontroerend.

Portretten

 

 

Veld met veel beelden

Aan de overkant van het veld dat grenst aan het Potter’s Field staan mooie beelden.
Ook zijn er platte stenen. Veel foto’s op de stenen.
Enkele treurige stenen die amper zichtbaar zijn door een berg zand.

Mijn eerste indruk dat dit een nieuwer veld zou zijn klopt niet.
Er zijn wel nieuwe graven maar ook graven uit dezelfde tijd als van het andere, wat armer ogende veld.

Niet alle beelden hebben de tand des tijds doorstaan.
Zelf kan ik ontroerd raken door een Christus-figuur die van de sokkel is geraakt (zie rechts op de tweede foto), wél heel is gebleven en die nu alsof het zo hoort tegen de grafsteen staat te leunen.

Graven


Deze steen suggereert dat meneer vooral belangstelling had voor zijn gitaar en mevrouw voor Onze Lieve Vrouwe van Guadalupe, de beschermvrouwe van Mexico.

 
 
 
 

Portretten

 
 
 
 
 
 
 
 

Potter’s Field

Het bezoek aan het Potter’s Field van Evergreen Cemetery op 20 september 2011 doet me totaal van koers veranderen.

Mijn idee dat ik alle onbekende doden die ik tegenkom een plaats moet geven op Find a Grave en ook hier, laat ik noodgedwongen varen.
Alleen al op dit veld liggen er duizend (zo niet meer). Wat is de zin van het invoeren van John Doe -cijfer- en John Doe -cijfer- en dat dan duizenden keren?
Niemand zal ooit weten wie deze onbekende doden zijn. Zij ontlenen er geen troost aan en hun nabestaanden evenmin.
Vanaf nu richt ik mij op de armen met wél een naam. Ook al is dat vaak slechts een achternaam (met al dan niet eraan toegevoegd -cijfer-).

Op 20 oktober 2011 ga ik terug.
Ik weet nu hoe het veld eruit ziet maar zoals vaker met begraafplaatsen doet dit niets aan de betovering af.

Een grote zanderige vlakte is het.
(Bak)stenen in lange rijen, ruwe wagensporen er tussen.
John Doe – John Doe – John Doe – Jones – John Doe – John Doe – Sanchez – Rodriguez – John Doe – John Doe – John Doe.
En de stenen met alleen een cijfer.

De oudste graven dateren van de jaren dertig van de vorige eeuw, de meest recente van de jaren negentig.
De meeste graven hebben geen datum, alleen naam of nummer.

Aan de zijkant tegen de heg die grenst aan de rest van de begraafplaats staan enkele normale grastenen. Oude grafstenen.
Zodat ik denk: zouden ze daar zijn begonnen? Was het toen nog geen armenveld?

Een aantal graven heeft later een echte steen gekregen. Er liggen ook veteranen.
Bij meer dan ik had verwacht liggen attributen en kunstbloemen.
Dan heb ik het over ook weer niet meer dan tien-vijftien graven en die verwachting is gebaseerd op wat ik weet van Holtville.

Hier geen No Olvidados. De Border Angels doen deze plek blijkbaar niet aan.
Hoewel – op de foto’s zie ik stokjes die vergane kruisjes kunnen zijn. Ik heb er geen bijzondere herinnering aan maar er stónd bij een klein aantal graven in één hoek dus wel iets.

Ik zal er nog vaak terugkeren. Omdat ik (weer: door Holtville) heb ontdekt dat het kán gebeuren dat iemand denkt: mijn ver familielid dat ik steeds niet kon vinden kán liggen op het arme deel van Evergreen Cemetery.

Verder vind ik dit soort plekken ook erg mooi.
De eenvoud, de grote vlakte, vrijwel niemand die meer ‘is’ dan een ruwe baksteen.

Eenvoudige grafstenen






Enkele andere grafstenen




Graven die niet zijn vergeten





Laguna Cemetery

Deze oude begraafplaats ligt ongeveer 15 miles ten noorden van Yuma.
In een strak landbouwgebied waar je vooral Latino’s ziet werken.
Als je nog even doorrijdt kom je in een prachtig natuurgebied.

Ga rechts over een smalle brug en negeer bordjes met ‘Verboden toegang’ zijn de instructies. En pas op, want de weg wordt smal en misschien kun je dan je auto niet meer keren.

Ik loop de route, klein heuveltje op, groot terrein met niets en dan: daar is-ie.
Prachtig gelegen. Beschenen door de zon, in de verte de bewerkte aarde en de bergen.

De meeste graven zijn alleen hoopjes steen.
Een enkel (vergaan) kruis. Een enkel beeld.
Een paar graven met namen.
In totaal zouden er zeventig graven zijn. Mogelijk meer – overgroeid door de ruwe woestijnstruiken.

Dit zou het oudste graf zijn (met mooie kunstbloemen erbij).
Antonita C. Arviso Born 1876 – Died 1915 by Daughters & Sons. By her sons Douseno C. Arviso, Johnny Arviso, Bobby Arviso

Ik zie 1 graf met een officiële steen.
Juana Morales Quintero (1915-1941).
Op haar death certificate lees ik dat ze is geboren in Mexico. Color or Race: Mexican. Vader Pablo Morales, moeder Petra Esparza. Echtgenoot Alexander Quintero. Beroep: Hwfe.
Doodsoorzaak: T.B. Meningitis.

Opmerkelijk: het móet dezelfde vrouw zijn maar de data kloppen niet.
Volgens het formulier is ze geboren op 23 mei 1913 en overleden op 25 mei 1940.

Op twee andere graven staat ook als naam ‘Morales’.
Familie, vermoed ik. Uit de death certificates die ik vond (door zoeken op ‘Morales’ en ‘Yuma’ en dan eruit halen wie is begraven op Laguna Cemetery) blijkt dat niet. Niet alle doden staan in dat register zodat ook niet zeker is of de door mij gevonden Morales’ zijn begraven onder deze stenen.

Ergens op deze begraafplaats liggen in elk geval:
Felipa Morales (geboren 15-1-1887, overleden 9 februari 1935)
Jose Inez Morales (geboren 7-5-1935, overleden 7 april 1936)
Beatrice Torres Morales (geboren 8-3-1940, overleden 2 juli 1940)

De dochter van Felipa Morales, Cornelia (1916-1936), ligt hier ook begraven.

Nog een oude grafsteen: Vicente Hernandez (1901-1931).
‘Accidental drowning’ staat op zijn overlijdensacte.

Er zijn nog wat stenen en kruisen met slecht of niet leesbare namen of een enkel jaartal.

Volgens APCRP is er ook nog een graf uit 1976. Van Donny C. Wright.
Met een mooie grafsteen en een hek er omheen.

Ik ben hier begin oktober 2011 twee maal maar zie het niet.
Ik zal teruggaan. Niet alleen om het graf van Donny Wright te zoeken.
Er zijn hier zoveel kleine, vervallen en nog niet vervallen details.
Zeer de moeite van het herbezoeken waard.

Graven





 
 

Pet cemetery Sunset Vista

Wanneer ik op 29 september 2011 Sunset Vista Cemetery bezoek, vraagt de caretaker me een week later terug te komen. Aangezien de pet cemetery waar hij me ziet rondlopen er nu niet uitziet maar hij daar volgende week iets aan gaat doen. Schoonmaken.
Ik vertel dat ik een paar weken elders vertoef maar dat ik voor ik terugvlieg nog een paar dagen in Yuma ben en dan zeker zal langskomen.

Op 20 oktober is het zover.
Pet cemetery ziet er op afstand niet anders uit dan anders: een groot grasveld.
Dichtbij blijkt dat er wel degelijk aan is gewerkt: van de stenen op de eerste rij en van enkele op de tweede rij is het onkruid weggehaald. Van de overige stenen niet.
Wat kan verklaren waarom de caretaker uit de verte vriendelijk naar me zwaait maar geen praatje komt maken.

Ik maak wat foto’s (meeste volgen later).
Wat ik nu lief vind om te laten zien zijn de graven van Measles en zijn echtgenote.
Die samen 22 kinderen kregen. De grafsteen van Measles is een beetje schoongemaakt, ik probeerde zelf die van zijn vrouw te reinigen maar dat onkruid is hardnekkig – dat lukte dus niet.
 

Nu ik er toch ben maak ik een rondje rest van de begraafplaats.
Vergezeld door veel vogels met hun gezang (1 roadrunner kruiste de road toen ik de begraafplaats opliep maar wou niet gefotografeerd) lees ik stenen en maak foto’s.
Deze steen is op zijn minst opmerkelijk (even op klikken).

Dan het grote veld met de veteranengraven.
Ook daar zijn bijzondere stenen. Wanneer ik na een uur ermee kap stopt een bestelwagen en een man vraagt waarom ik foto’s maak. Een moment van twijfel. Soms wordt dat nl. niet gewaardeerd.
Nu wel.
Of ik weet dat George W. Bush hier begraven ligt, lacht de man.
Ik zeg dat ik het weet maar dat ik het graf niet ben tegengekomen. Daar, wijst hij.
Achter die boom.

Vooruit dan maar. Ik loop erheen en fotografeer de grafsteen van George W. Bush (1918-1992) die in de Tweede Wereldoorlog in de US Navy heeft gestreden.
Aan de voet van zijn steen de wat overwoekerde steen van zijn vrouw (geb. 1926 en nog niet dood of toch niet hier begraven).
 

Dit is al de tweede keer dat ik door personeel naar deze steen word gewezen.
Ik snap wel dat het iets komisch heeft. Maar toch.
Het is alsof je deze George W. Bush iets wezenlijks ontneemt.

Grafstenen Punjabi mannen en Mexicaanse vrouwen

Ik zoek naar grafstenen van Punjabi mannen (waarschijnlijk Singh geheten) met Mexicaanse vrouwen.
Evergreen Cemetery is groot dus wanneer ik op 19 oktober 2011 twee echtparen -bij elkaar in de buurt begraven tussen voornamelijk Spaanse namen- vind ben ik opgetogen.

Wat me opvalt is het grote leeftijdsverschil.
Ik zal over een half jaar teruggaan. Op zoek naar meer.


 

International (of: Independent) Order of Odd Fellows (IOOF) – Section I

Zonder vooropgezet plan rijd ik op 18 oktober 2011 Yuma Cemetery op.
Ik hoop dieren te zien (gebeurt niet – wel hoor ik vogels), ik zal in elk geval even Catholic Section oplopen (doe ik altijd).

Ik zet de auto onder een boom en rechts daarvan is Section I.
De Int’l Order of Odd Fellows. Geen idee wat dat is. Wikipedia leert me later dat het een groepering is die (mij) doet denken aan de Vrijmetselaars (Masonic Lodge).
Misschien geen toeval dat de graven van deze organisaties naast elkaar liggen.
Met kleine stokjes ertussen.
(ik zal me er later in verdiepen beloof ik bij deze)

Het veld dat er op het eerste oog weinig inspirerend uitziet, verrast. Ik zie buitenlandse namen (Duits, Spaans) en Engels dat mogelijk echt ‘Engels’ is in de zin van: daar als pioneer vandaan gekomen.
Grote graven met een hele familie erin (de ene steen mooier dan de andere), veel treurige kleine steentjes met alleen de overlijdensdatum. Engelen, een Madonna. Onleesbare stenen, ingevallen graven, 1 graf, dicht bij een fonteintje, dat bijna wegzakt door het vocht.
Wel wat versiering maar niet erg recent.

Ik loop van Odd Fellows naar de Vrijmetselaars en terug.
Later wanneer ik de foto’s bekijk kan ik niet goed plaatsen welk graf nu waar lag (ik pak dit niet systematisch aan).

Dan stap ik op het eind, ik kan het niet laten, toch nog even de Catholic Section binnen.
Het blijft mijn favoriete deel.
Andere velden kan ik regelmatig met andere velden verwarren, de Catholic Section is uniek.